Í fyrradag reiknaði ég fastlega með að vera orðin geðdeildarmatur um helgina. Í dag er allt í lagi. Samt er ég ekkert „hætt þessari vitleysu“ og búin að finna mér fallegan fávita til að sódómast með. Það er alveg með ólíkindum hvað manni gengur miklu betur að glíma við geðbólgur ef maður á kærasta sem hegðar sér ekki eins og fáviti.

-Ég skil alveg hversvegna margar aðrar konur myndu falla fyrir honum en hvað í ósköpunum sérð ÞÚ eiginlega við hann? spyr unglingurinn forviða.

Hvað sé ég eiginlega við hann? Hmmm… hvar á ég að byrja?
Hann hefur samband við mig áður en ég er farin að bíða eftir því.
Hann hringir þótt hann eigi ekkert erindi annað en að heyra í mér röddina.
Hann heldur ekki að ég sé í fýlu þótt ég geti ekki haldið uppi löngum samræðum í síma.
Hann er ekki afbrýðisamur út í vinnuna mína eða bloggið mitt.
Hann lítur ekki á pólitískar skoðanir mínar sem vandamál.
Þegar ég hef frumkvæði að því að hittast verður hann glaður en heldur ekki að það merki að ég sé haldin krónískum aðskilnaðarkvíða.
Hann notar ástúðlegt orðfar af einlægni sem á ekkert skylt við fagurgala.
Hann kyssir eins og hann meini eitthvað með því.
Hann faðmar mig þegar við hittumst.
Hann vaknar á morgnana þótt hann sé í fríi.
Þar sem ég kæri mig ekki um keppinauta ætla ég ekki að fara út neinar smáatriðalýsingar á því sem fer fram á skeiðvellinum en allt er í heiminum táknrænt og það er engin tilviljun að hann er flugmaður.

Já ég veit það. Ég þarf að læra fallhlífarstökk.