Í dag sannaðist að stór karl með kúbein, vinnur á þremur mínútum verk sem tekur litla konu með skrúfjárn þrjár klukkustundir.

Þegar hendurnar á mér voru orðnar of blógnar til að ég héldi taki á skrúfjárninu, útséð um að nokkur iðnaðarmaður á höfuðborgarsvæðinu gæti fórnað þremur mínútum af tíma sínum og enginn þeirra duslimenna sem hafa lýst yfir ástríðufullri þrá sinni eftir að þjóna mér, á lausu, hringdi ég í Sigrúnu og bað hana að beita töfrum sínum til að fá að senda mér vélsmiðjustrák.

Það ku vera mannekla í vélsmiðjunni þessa dagana en Eigandinn mætti í eigin persónu og vippaði niður seinni veggnum (þessum sem ég náði ekki að rífa með skrúfjárni). Það var mikið trix.

Gvuð vissi hvað hún var að gera þegar hún skóp karlmanninn, sagði ég og blakaði augnhárunum í von um að hafa ennþá meira gagn af Eigandanum eða undirsátum hans næstu vikuna.
Hann vissi allavega hvað hann var að gera þegar hann skapaði kúbeinið, drundi í Eigandanum.

Ég sagði honum að ég ætlaði að kasta galdri til heilla vélsmiðjunni.
Ef vel tekst til, verður þú fyrir óvæntu happi eða færð auka starfsmann í dag eða á morgun, verður þú að senda mér vaska sveina með höggborvél. Ég skal halda starfsmannateiti fyrir ykkur í staðinn, sagði ég.
Eigandinn kumraði og kvaddi.

Nokkrum klukkustundum síðar hitti ég Sigrúnu í danstíma. Hún sagði mér að í dag hefði komið maður í vélsmiðjuna og sótt um vinnu.