Feminismi er gleðispillir. Hann einkennist af heilagri vandlætingu gagnvart gríni og greddu og umræðan um hina alræmdu klámvæðingu ber meiri keim af trúarofstæki 17. aldar en gagnrýni á staðalmyndir.

Hugmyndir kvenhyggjusinna um ógnvænlegar afleiðingar klámsins eiga sér skemmtilega hliðstæðu í hugmyndum fyrri alda um sjálfsfróun. Í umfjöllun um hinn „skæða löst” frá 1920 er sunginn sami söngurinn um skömm og sjálfvirðingarleysi og sá sem nú er kveðinn um klámfíknina.

Það er athyglisvert hversu hátt hlutfall fjölmiðlaumfjöllunar feminista á síðustu árum hefur snúist um kynháratískuna en að nauðgunum og vændi undanskildu finnst nærbuxnafeministum fátt áhugaverðara en það hvernig aðrar konur eru til klofsins.