Orðið hljóð er eitt af merkilegustu orðum íslenskunnar. Það táknar bæði hávaða og þögn og felur þannig í sér tvær fullkomlega gagnstæðar merkingar.
Greinasafn fyrir merki: umræðan
Tölum um klám
Og af því að þú ert nú sennilega með það á hreinu að ég ætla ekki að fara að vanda um fyrir þér eða ljúga því að þér að þú verðir nauðgari af því að skoða klám, langar mig að biðja þig að hlusta aðeins á mig. Þú mátt gjarnan svara líka. Halda áfram að lesa
This is not funny!
Ég hef gaman af blæbrigðaríku máli og nýsköpun á því sviði. Hef t.d. tekið fagnandi nýmerkingum á borð við pylsupartý um samkomur þar sem karlar eru allsráðandi. Sjálf hef ég kallað pennann á bak við fuglahvísl amx smátittling og ég hló upphátt þegar ég heyrði hið bráðskemmtilega orð hrútskýring. Halda áfram að lesa
Til karla sem hata konur
Í síðustu færslu minni sagðist ég vera kona sem hatar karla. Vona að enginn hafi skilið það þannig að ég vilji helst skera undan sem flestum körlum og grilla dindlana á Austurvelli og bjóða gangandi ásamt sinnepi og hráum.
Í huga mínum takast á tvær kröfur; „förum varlega með orð“ og „köllum hlutina sínum réttu nöfnum.“ Hatur er eitt þeirra orða sem við notum frjálslega en leggjum samt verulega neikvæða merkingu í, þegar það hentar okkur. Við meinum það ekki bókstaflega þegar við notum það en tökum því bókstaflega þegar það beinist gegn okkur. Halda áfram að lesa
Fólkið sem hatar fíflin og fíflin sem hata fólk
Kvenhatur: T.d. það að flokka dónabréfaskrif JBH sem dómgreindarbrest fremur en kynferðisglæp.
Gott og vel ég skil konseptið þótt mér finnist það umdeilanlegt. En svo kemur í ljós að við eigum ekkert að taka þessu bókstaflega. Þetta „karlar sem hata konur“ er bara einhverskonar pardódía á þá hugmynd að feministar séu karlhatarar og um leið vísun í vinsælasta karlhatursbókmenntaverk okkar tíma. Sorrý en það er eitthvað við þetta sem gengur ekki upp.
Einari Karli svarað
Einar Karl Friðriksson svarar pistli mínum „Að stjórna stelpum“ með færslu sem á að vera paródía. Halda áfram að lesa
Að taka afstöðu
Uppskrift að áburði:
Finnum gamlan, botnfallinn skít. Hrærum rækilega upp í honum og dreifum soranum sem víðast svo öruggt sé að drullan lendi í sem flestum hálfgrónum sárum.
Jafnvel þótt útilokað sé að eyða leðjunni og eina leiðin til að hreinsa vatnið sé sú að leyfa henni að setjast, höldum þá áfram að hræra upp í skítnum. Berum svo mykjuna á túnið. Þannig grænkar beitiland sorpblaðamennskunnar.
Halda áfram að lesa