Einhver alvitlausasta rökvilla nútímans er sú að ofbeldi leysi engin vandamál. Ofbeldi leysir vandamál. Það er þessvegna sem það nýtur hvílíkra vinsælda.
Að vísu skapar ofbeldi oft fleiri vandamál en það leysir en það eru oftast:
a) vandamál sem einhver annar þarf að leysa
b) síðari tíma vandamál
c) tilbreyting frá vandamálinu sem varð til þess að gripið var til ofbeldis.
Ofbeldi er hagnýt lausn sem veitir útrás og páerkikk. Eina ástæðan til að nota tímafrekari aðferðir til að fá sínu framgengt er sú að ofbeldi er ómannúðlegt og elur af sér sjálfsbjargarleysi, grimmd og óhamingju.
Að brenna heiminn leysir öll „vandamál“.
Því miður er víst mikið til í þessu, en ofbeldi er jú af svo ótrúlega mörgum toga og línan milli ofbeldis og þess sem ekki er alveg ofbeldi oft svo óskýr. Oft erfitt að skilgreina hvar línan liggur rétt eins og með það að selja sig, hvenær það verður „ósiðlegt“, hvenær bara venjulegt…
Elsku Norn. Ég var ofbeldismaður, og þekki marga ofbeldismenn. Þú þarft að fara í gegnum þá skilvindu ti að sjá hvers vegna við segjum allir einum rómi – þ.e. þeir okkar sem unnu úr ofbeldishvötinni –
Ofbeldi er Aldrei úrræði!
– – En festa er úrræði, og mörk eru forsenda festu. 😉 (ferlid.not.is)