Ég fór mjög lítið í leikhús í vetur. Sótti heldur ekki tónleika eða bíó að ráði og fór ekki á eina einustu myndlistarsýningu. Ég veit ekki afhverju, það var allavega ekki af því að væri svo vitlaust að gera hjá mér.

Ég druslaðist loksins í leikhús í gær. Sáum þann ljóta og ég verð að segja að mér finnst það stórgott verk. Við borðuðum á Sjávarbarnum, það hef ég ekki gert fyrr en á örugglega eftir að gera það aftur.

Fyrir hvern ætli ég sé annars að skrifa svona dagbókarfærslu um ekki neitt? Ég hef lítið bloggað undanfarið og veit að mínir nánustu halda að ég sé með glás af óbirtum geðbólgufærslum sem bíði þess að ég geti skoðað þær með sæmilegri yfirvegun. En það er ekki þannig. Mér finnst það undarlegt sjálfri en ég hef bara ekkert sérstakt að segja. Smámsaman er ég að tileinka mér sama yfirvegaða viðhorfið til sambandsslita og til dauðans.

Dauðinn snertir mig lítið. Ég vildi gjarnan hafa þann valkost að hitta fólk sem skipti mig máli en ég finn ekki fyrir þessum nístandi sársauka og örvæntingu þegar einhver deyr. Æðruleysi mitt gagnvart dauðanum truflar fólkið mitt og þótt þau þori ekki að segja það við mig (sem er skynsamlegt hjá þeim því ég myndi bíta hausinn af hverjum þeim sem reyndi að klína á mig illa rökstuddri sjúkdómsgreiningu) þá veit ég vel að sín á milli tala þau um það sem firringu, sem eitthvað ofboðslega óeðlilegt, eitthvað sem beri vott um að það sé eitthvað mikið að mér. Ég viðurkenni að það er ómanneskjulegt að kippa sér ekki upp við dauðann. Ómanneskjulegt en ekki óeðlilegt, því mannkynið er komið býsna langt frá eðli sínu. Það er ekki rökrétt og heldur ekkert sérstaklega eðlilegt að sleppa sér í geðbólgukast yfir einhverju sem er útilokað að maður geti haft áhrif á. Dýrin gera það allavega ekki og það eina sem virkilega greinir manninn frá öðrum dýrum er stjórnsemin í honum. Maðurinn er aldrei ánægður með aðstæður sínar til lengdar. Hann reynir alltaf að breyta einhverju og þegar það tekst ekki fær hann frekjukast. Hann getur kallað það sorg en sorgin er ekkert annað en frekjukast, vanhæfni til að sætta sig við að maður geti ekki stjórnað öðru fólki, veðrinu eða dauðanum.

Lengi tók ég höfnun alveg hroðalega illa. Og ekki bara höfnun heldur öllum óheiðarleika. Ég skildi ekki hugleysi annarra gagnvart raunveruleikanum. Gat ekki séð lógíkina í því þegar fólk laug að mér. Ég dró þá ályktun að fólk kæmi óheiðarlega fram við mig af því að því væri fjandans sama hvernig mér liði en ekki af því að það væri jafn sjálflægt og ég sjálf. Skildi ekki að sá sem laug að mér óttaðist sjálfur höfnun eða dóm og taldi sig bara vera að vernda sjálfan sig eða jafnvel mig. Viðkomandi hafði náttúrulega enga ástæðu til að óttast af því að ég var búin að SEGJA að ég þyldi sannleikann og hann átti bara að trúa því. Mér fannst heimurinn vera að riða til falls í hvert sinn sem ég vissi ekki hvar ég hafði ástvini mína og trúði því hreinlega ekki að flestum öðrum þætti þægilegt að lifa í blekkingu og teldu víst að það sama gilti um mig.

Í dag veit ég að þessi afstaða mín var ekkert annað en stjórnsemi. Ég vildi geta stjórnað tilfinningum annarra. Ég vildi að fólk hlýddi mér þegar ég sagði því að það þyrfti aldrei að óttast það að segja mér satt. Áttaði mig ekki á því að þar með var ég að gefa viðkomandi rökrétta ástæðu til að trúa því að ég myndi dæma hann fyrir að sýna gunguhátt sem hann kannski réði ekki almennilega við.

Málið er að maður getur ekki stjórnað tilfinningum annarra, hvorki því hvort viðkomandi hefur áhuga á að vera í sambandi við mann eða ekki, né því hvort hann eða hún treystir manni, hefur hugrekki til þess að uppfylla þarfir manns fyrir heiðarleika eða neinu öðru sem fer fram í höfðum manna. Ekki fremur en ást manns og sorg getur vakið dauða til lífsins.

Þegar upp er staðið er sorgin þessvegna gjörsamlega tilgangslaus. Og það merkir að æðruleysi mitt gagnvart dauðanum, og í dag gagnvart sambandsslitum er ekki merki um að ég sé ‘firrt’ heldur er það þvert á móti sönnun þess að ég sé í óvenjulega góðum tengslum við raunveruleikann. Ég er ekki sátt við vanhæfni mína til að stjórna heiminum en ég er allavega meðvituð um hana. Það er í sjálfu sér frelsi og mér finnst frelsið gott. Og þessvegna held ég að ég eigi aldrei framar eftir að upplifa sorg nema sem þriggja eða fjögurra daga rökræðu við sjálfa mig um það hversvegna sé tilgangslaust að reyna.