Eva: Úff, fjandinn sjálfur, hvað á ég eiginlega að elda?
Birta: Lasanja auðvitað.
Eva: Af hverju er það svona auðvitað?
Birta: Það er gott, einfalt, getur ekki mistekist, þarf ekki að standa yfir því.
Eva: Já en er það ekki að verða dálítið klisjukennt? Ég meina við eldum alltaf lasanja þegar einhver kemur í mat í fyrsta sinn.
Birta: Hann veit það ekki.
Eva: Nei en samt… Halda áfram að lesa
-Ég ætla nú ekkert á neitt flug strax, sagði ég. Enda veit ég svosem ekki hvort er nokkurt vit í að vera að hitta hann. Ég geri alveg eins ráð fyrir því að eftir viku verði ég búin að átta mig á því að hann sé algjör rugludallur sem ekkert er hægt að stóla á. Eða hann búinn að missa áhugann á mér, sem er reyndar líklegra. Við höfum sést heima hjá þér áður og honum líkaði ekki einu sinni vel við mig, hann sagði mér það sjálfur. Halda áfram að lesa
Er ég skotin í honum? Hvernig spyrðu? Geturðu nefnt mér eina ástæðu fyrir því að vera ekki skotin í honum? Ekki svo að skilja að ég sé á leið með að leggjast í einhverja geðbilun yfir því, ég verð léttskotin í öllum sem eru ekki annaðhvort á föstu eða beinlínis ógeðfelldir nema hvort tveggja sé. Halda áfram að lesa
Þegar spörfuglinn semur lag, án þess að hafa ákveðið kvæði í huga, spinnur hann texta við það á staðnum. Ekki innihaldsríkan og vel ortan texta, heldur bara einhver orð til að festa laglínuna í minni og svo hann geti sungið hana með blæbrigðaríkara tungutaki en lallara og tammtaramm. Halda áfram að lesa
Til er fólk sem samkvæmt öllum lögmálum ætti að vera krónískir geðsjúklingar, haldnir einkennilegu samkrulli af siðblindu, ofsóknaræði, þráhyggju, þunglyndi og veruleikafirringu, en reynist samt vera mun heilbrigðara en meðalmaðurinn. Það er áreiðanlega ekki algengt en ég er samt svo heppin að hafa kynnst nokkrum slíkum. Það er ómetanlegt. Halda áfram að lesa
Ég ólst upp við stöðuga flutninga og er rótlaus eftir því. Ég hef ekki haldið sambandi við neina bernskuvini og ekki kynntist í raun engum í Flensborgarskóla. Var bara með kærastanum og vingaðist jú við vini hans. Ég var um tvítugt þegar ég hitti Kela fyrst en kynntist honum ekki almennilega fyrr en árið 1991. Við urðum perluvinir og hann er sá vina minna sem ég hef þekkt lengst. Lengst af höfum við búið í sitthvorum landshlutanum en nú búum við bæði í Reykjavík og höfum hist nokkuð oft síðasta árið. Halda áfram að lesa
Nú er ég búin að gera 6 tilraunir til að horfa á Matrix og mér finnst hún ennþá leiðinleg. Ég kemst dálítið lengra í hvert sinn, áður en ég sofna en ég er enn ekki búin að sjá endinn. Þessi mynd ætti að vekja áhuga minn en hún gerir það ekki. Kannski vegna þess að ég trúi því ekki að tilbúin persóna komist út úr blekkingunni og inn í raunveruleikann. Halda áfram að lesa