Ég er í hádramatískri sálarangist.

Loksins get ég keypt málningu á íbúðina mína. Hún er öll á litinn eins og hvítir veggir verða á heimilium þar sem er reykt innan dyra og nú er ekki einu sinni nógu dimmt á kvöldin til að maður geti falið það með kertaljósum. Ég er að velta því fyrir mér hvort þessi óþægindi í öndunarfærunum á mér, sem virðast vera orðin krónísk, séu kannski bara móðursýkisleg viðbrögð við því sem þessi eldklári líkami minn skynjar sem merki um að tóbaksreykur gæti komist í námunda við hann. Gæti líka verið ofnæmi fyrir illfyglinu en þótt heil fylking lungnasérfræðinga myndi sverja það fyrir rétti myndi Darri ekki trúa því. Halda áfram að lesa →

Sumir álíta að allar órökréttar tilfinningar eigi sér uppruna í einhverri reynslu og jafnvel reynslu sem maður man ekkert eftir. Ég held að þetta sé bull. Ég get nefnt amk eitt svona dæmi úr lífi mínu sem er nánast útilokað að skýra með öðru en duttlungum sálarinnar. Halda áfram að lesa →

Ég hefi ákafa ást á peningum og er meinilla við að eyða þeim.

Að vísu þarf maður alltaf að nota helling af peningum og eini tilgangurinn með því að geyma þá er sá að láta þá æxlast en ég geri skýran greinarmun á því að verja fé og eyða því. Það er bara sóun að nota peninga til einhvers sem er manni hvorki til gagns né ánægju. Mér finnst t.d. gaman að nota peninga til að fara í leikhús eða kaupa gjafir handa þeim sem ég elska en mig svíður alveg óskaplega í nískupúkann ef ég fæ stöðumælasekt.

Í dag er stór dagur. Ég hélt upp á hann með því að fara með peningana mína á lóðarí í von um að þeir kynnist fleiri peningum sem vilja vera vinir þeirra og eignast með þeim nýja peninga. Peningar eru nefnilega félagsverur. Ég vona að peningarnir mínir hafi meiri félagslega færni en ég sjálf.

-Fínt að horfast í augu við hlutina eins og þeir eru en flestir sýna nú samt sjálfum sér þá miskunnsemi að nota jákvæðari orð. Geturðu ekki alveg eins sagt að þú sért reið og sár? sagði Sálan. Halda áfram að lesa →

Og hvers vegna hafði ég aldrei næga ást á sjálfri mér til að brjóta odd af oflæti mínu og spyrja um ástæður, öll þessi ár sem marbendill tilveru minnar lá í hláturskasti?

Og hversvegna svarar hann mér ekki nú, þegar ég hef spurt hann, gengið á hann, grátbeðið hann að segja mér svarið, yfirheyrt hann, mútað honum, borið fram tillögur að svörum og beðið hann að svara bara já eða nei?

Marbendill setur upp pókerfés. Hann er löngu hættur að hlæja. Stekkur ekki einu sinni bros þótt ég prumpi og þó hefur hann alltaf verið veikur fyrir fimmaurahúmor. Kannski hugsar hann sem svo að þetta sé bara ekki fyndið lengur.

Félagi minn sendi mér tengil á könnun sem vinkona hans er að gera í tengslum við rannsókn á hjátrú varðandi meðgöngu og fæðingu. Efnið er afskaplega áhugavert og ég hvet alla sem sjá þetta til að leggja sitt af mörkum með því að svara spurningalistanum. Halda áfram að lesa →

Sumt fólk er ekki eins blint á sjálft sig og maður heldur.

-Ég fæ bara kikk út úr því þegar mér er trúað fyrir leyndarmálum, sagði Drengurinn sem fyllir æðar mínar af endrorfíni.
-Spurning um að virða þessa fínu línu milli þess að vera traustvekjandi og að leika sér að tilfinningum annarra, sagði ég.
-Fyrirgefðu. Planið var ekki að gera búúúúú sagði hann. Það er sjúkt og rangt og ég skal ekki gera það aftur.

Málið er dautt.