Þegar skelfilega slæmur listamaður, sem ég kann vel við sem manneskju, álítur sjálfur að hann sé afskaplega góður listamaður og skilur ekkert í því að elítan skuli ekki veita því eftirtekt, reyni ég að forðast umræðuefnið við listamennirnir og verkin okkar hin vanmetnu.

Þegar viðkomandi biður mig svo að segja álit mitt á snilldinni, og mér er ekki stætt á því að segjast ekki dómbær, hvernig í fjáranum á ég þá að segja sannleikann án þess að svipta viðkomandi tilgangi lífins?

Til hvers heldur fólk eiginlega að gagnrýnendur séu? Er það ekki í þeirra verkahring að losa vini og vandamenn undan þeirri áþján að þurfa að segja listamanninnum að hann sé einfaldlega á rangri hillu?

Ekki datt mér í hug að 135 demparasalar á fylliríi, víðs vegar að úr heiminum, hefðu allir sem einn þolinmæði til að hlutsta á útskýringar álfkvenna á norrænum rúnum. Sér í lagi þar sem aðeins ein úr hópnum er nógu hávaxin og íðilfögur til að vekja þá athygli sem álfar verðskulda.

Álfkonugallinn var svo stór að ég minnti meira á hobbita í hveitsekk en álf en þetta var miklu skemmtilegra en ég átti von á.

Ég á fastlega von á að þetta verði aðeins upphafið að glæstum ferli okkar í ferðamannaþjónustu.

Ég kveikti í nöglinni á mér!

Þetta er það hallærislegasta sem ég hef gert í þessari viku. Aulaverkur síðustu viku var samt verri.

Ég hringdi í Háskólabíó og spurði hvort væru eftir einhverjar sýningar á Kórnum. Stúlkan kom af fjöllum og sagðist ekki vita til þess að sú mynd væri á dagskrá frönsku kvikmyndahátíðarinnar. Halda áfram að lesa →

-Ég gef skít í þá skoðun að tvisvar sinnum tveir séu eitthvað annað en fjórir.
-Ég gef skít í þá skoðun að það sé í lagi að sumir menn undiroki aðra.

Sú skoðun að vera sem er alvitur og almáttug en leyfir ranglæti að viðgangast, sé samt sem áður algóð, er álíka órökrétt og stærðfræðidæmið.

Sú skoðun að hugmyndir allra góðra manna um gott og illt séu byggðar á ímynduðum vanþroska mannkynsins og að við munum sjá tilgang þjáningarinnar á dómsdegi er álíka sjúk og röng og kynþáttakúgun.

Þessvegna gef ég líka skít í þessa algengu hugmynd um Gvuð.

Ef einhver vill skilgreina virðingarleysi mitt gagnvart þeirri trúarhugmynd sem hroka er það sársaukalaust af minni hálfu. Ég ber enga virðingu fyrir þeirri skoðun heldur.

Ég þarf ekkert að hlusta með opnum huga á þá „skoðun“ að tvisvar sinnum tveir séu eitthvað annað en fjórir. Stærðfræði byggir á staðreyndum og þ.a.l. er hugmyndin um að tvisvar tveir séu fimm, ekki skoðun, heldur bara kjaftæði.

Flestar skoðanir eru hinsvegar ekki byggðar á staðreyndum, heldur á öðrum skoðunum og það einmitt þessvegna sem þær eru umdeilanlegar. Ég byggi t.d. þá skoðun mína að þrælahald sé óréttlætanlegt, á þeirri hugmynd að allir menn séu fæddir með rétt til frelsis og að fyrir frelsissviptingu dugi ekki þau rök að það henti einhverjum vel að geta kúgað aðra.

Ég get ekki sannað að siðferðiskennd mín sé „rétt“. Engu að síður hlýt ég að hafa einhverjar hugmyndir um rétt og rangt. Ef einhver er mér ósammála hlusta ég á rök hans, en ef siðferðiskennd hans stangast í grundvallaratriðum á við mína (viðkomandi telur t.d. að sumir kynstofnar séu öðrum æðri) þá get ég ómögulega borðið virðingu fyrir þeim rökum.

Þar sem ég er iðulega ásökuð um hroka, fyrir þá skoðun mína að trú á goðmögn og þjóðsagnaverur beri vott um dómgreindarskort, vil ég koma eftirfarandi á framfæri:

Ég ber enga, ég endurtek ENGA virðingu fyrir þeirri hugmynd að heiminum sé stjórnað af veru sem er í senn alvitur, almáttug og algóð. Halda áfram að lesa →

Ég á ekkert erfitt með að kynnast fólki, þannig. Ég fer hinsvegar varlega í að gera kunningsskap að vináttu. Þegar ég eignast vini er ég meðvituð um það, það gerist ekki svona óvart smátt og smátt.

Ég á ekki við að engin þróun verði á sambandi mínu við vini og kunningja en ég held að ég geri skýrari greinarmun á þessu tvennu en flestir aðrir. Halda áfram að lesa →