Einu sinni var stúlka sem var athygilssjúk. Henni þóttu bólfarir hin besta skemmtun og hún bar enga sérstaka virðingu fyrir siðferðishugmyndum meirihlutans. Um helgar slagaði hún um miðbæinn, drukkin og djarflega klædd og sængaði hjá hinum og þessum sótröftum. Einu sinni lét hún einhvern slordóna skvera sig á almenningsklósetti. Í annað sinn tók hún þátt í hópreið í húsasundi og hún átti það til að taka undir daður giftra manna. Hún var vöruð við því að þessi hegðun gæti komið henni í vandræði og þætti ekki fín, en hennar mottó var að hún bæri ekki ábyrgð á því þótt aðrir gengju með kústskaft í rassgatinu, það ríkti nú bara kynfrelsi í landinu.
Svo kom að því að hún lenti í slæmum gaur. Manni sem svívirti hana, meiddi hana, tók hana nauðuga. Þegar það gerðist fékk hún takmarkaða samúð. Sumir töldu að þar sem hún gæti seint talist treg í taumi eða vandlát á bólfélaga, væri tæplega hægt að nauðga henni. Þar sem nauðgarinn var kærasti systur hennar og margir trúðu því að hún hefði táldregið hann, skaðaði málið líka samband hennar við fjölskylduna og mannorð hennar almennt. Flestum kom þó saman um að hvað sem annars hefði gerst hefði hún sjálf séð um að rústa mannorði sínu með því að hegða sér eins og ýlandi dræsa. Jafnvel þeir sem trúðu henni álitu að þar sem hún hefði sent þau skilaboð í allar áttir að hún væri tilkippileg, hefði hún getað reiknað með því að einhver nýtti sér lauslæti hennar í óþökk hennar. Þeir voru jafnvel til sem töldu að hún ætti það bara skilið að verða fyrir ofbeldi þar sem hún hefði hegðað sér eins og hjónadjölfull og hóra
Og einu sinni var karlmaður sem var athyglissjúkur. Honum þótti ruddalegur húmor fyndinn og bar enga virðingu fyrir smekk meirihlutans í þeim efnum. Hann hélt úti bloggi þar sem hann drullaði yfir fólk sem stóðst ekki útlitskröfur hans og gaf klámfengnar lýsingar á því hvernig breyta skyldi skoðunum nokkurra nafngreindra feminsta. Allt var þetta sett fram sem ósmekklegur húmor en ekki hótanir. Tilgangur hans var augljóslega sá að ganga fram af fólki og það tókst, betur en hann hafði reiknað með. Sjálfum þótti honum þetta fyndið og taldi sig harðan nagla. Þeim sem ofbauð fannst hann hinsvegar vera ómerkilegur karlrembutittlingur með sjúka kímnigáfu.
Þegar honum var gerð grein fyrir því að þessi skrif væru honum lítt til sóma voru fyrstu viðbrögð hans þau að rasshausar og feministabeljur mættu ganga um með kústskaft í rassgatinu sín vegna, það ríkti nú bara málfrelsi í landinu. Á endanum áttaði hann sig þó á því að hann hafði gengið of langt, tók svæsnustu færslurnar úr birtingu og baðst afsökunar. Það bætti þó ímynd hans ekki neitt því kústsköftin héldu sig fast við stefnuna “never forgive, never forget” og héldu áfram að pönkast á þessum ósmekklegheitum hans, ekki í vikur eða mánuði heldur ár eftir ár.
Svo kom að því að maðurinn var kærður fyrir nauðgun (ásamt kærustunni sinni sem sjaldan er þó nefnd í umfjöllun um málið.) Kæran rústaði lífi hans. Mannorð hans var svívirt, málið meiddi hann og alla í kringum hann tilfinningalega, félagslega og fjárhagslega og hvað gerðist? Jú þessar gömlu syndir hans voru enn og aftur dregnar fram og hafa óspart verið notaðar til “sönnunar” því að hann hljóti að vera illa innréttaður ofbeldismaður.
Fyrir nokkrum áratugum þótti ekkert athugavert við að fyrri kynhegðun konu sem kærði nauðgun væri dregin fram í dagsljósið til sönnunar því að hún væri bölvuð drusla. Sem betur fer er kynlífssaga konu sem kærir kynferðisbrot ekki lengur talin koma réttarkerfinu við. Enn er múgsálin þó ekki laus við þá skoðun að skárra sé að nauðga dræsu en dándikonu og nú á næstu dögum hyggjast íslenskar konur fara í svokallaða druslugöngu gegn því sem kallað er “slut shaming” og “victim blaming” í kynferðisbrotamálum. Það skýtur þó dálítið skökku við að sama fólk og stendur fyrir þeim gjörningi, virðist ekki sjá neitt athugavert við að draga fram vonda og ósmekklega brandara til sönnunar því að karlmaður hljóti að vera naugðari. Nú hefur ríkissaksóknari hafnað kröfu um ákæru í máli Egils Einassonar og í Fréttatímanum í gær eru rakin helstu rök fyrir niðurfellingunni. Í stuttu máli eru rökin þau að engin gögn styðji mál kæranda. Ekki heldur læknisaðgerðin sem fréttamaðurinn Ingibjörg Dögg sagði frá í DV og ég sjálf kolféll fyrir. Mér þykir það leitt Egill, ég aflaði mér upplýsinga síðar og komst að því að tappar geta fest án þess að það komi ofbeldi eða harkalegum samförum neitt við, ég hefði átt að kynna mér túrtappa og læknisfræði betur áður en ég trúði bullinu úr DV og allavega áður en ég skrifaði um það.
Ætli það mat ríkissaksóknara að gögn málsins styðji framburð kærðu en ekki framburð kæranda dugi til þess að hreinsa mannorð Egils? Það efast ég um. Líklegra finnst mér að þar sem hann hefur tjáð sig eins og argasti karlrembutittlingur muni einhverjir halda áfram að tefla því fram sem sönnun um ofbeldishneigð hans. Aðrir munu segja að hann hafi sjálfur séð um að rústa mannorði sínu og að maður sem tjáir sig á þennan hátt geti bara reiknað með að lenda í vandræðum út á það. Ekki verð ég hissa þótt fram komi sú skoðun að með stóðlífi sínu og sorahúmor hafi hann boðið vandræðunum heim og eigi því bara að halda kjafti og hætta að leika fórnarlamb.
Ég óska hér með eftir íslenskri þýðingu á því sem hlýtur að heita “dick blaming” á ensku. Vonandi verður það ekki að svo stóru vandamáli að karlmenn finni sig knúna til að fara í skaufagöngu um miðbærinn til að árétta að þótt karlmaður tali eins og karlrembutittlingur, gefi það engum leyfi til að bera hann röngum sökum eða stimpla hann nauðgara.
