https://www.facebook.com/eva.hauksdottir.norn.is/posts/202470473174543
Krafan um nafnbirtingu
Spurningin á fullan rétt á sér. Ósmekklegheit fjölmiðla liggja hinsvegar ekki í því að birta ekki nafn stúlkunnar heldur í því að birta nafn manns sem sakaður er um nauðgun áður en dómur fellur. Hitt er svo annað að þessi spurning kemur úr hörðustu átt.
Auðvitað eiga fjölmiðlar að fjalla um sakamál og það er sjálfsagt að birta nöfn þegar dómar eru fallnir. Ein grunnregla réttarríkisins er hinsvegar sú að menn skuli teljast saklausir uns sekt þeirra er sönnuð og það er ekki bara einhver klisja heldur sjálfsögð mannréttindi. Mannréttindi voru ekki fundin upp fyrir góða fólkið heldur þá sem eru álitnir úrhrök og ógeð.
Reglan sem almenningur ætti að fylgja er sú að meint fórnarlamb (hvort sem um er að ræða kynferðisbrot eða aðra alvarlega glæpi) njóti vafans þegar þarf að vernda en meintur gerandi ef á að refsa. Þótt snjáldurverjar hegði sér eins og fífl er ekki þar með sagt að fjölmiðlar eigi endilega að gera það líka. Eða myndi DV birta nafn stúlkunnar ef nógu margir kæmu fram með getgátur um hver hún er?
Ef ég ætti að dæma þetta mál hér og nú segði ég að Egill væri sekur. Ég get hinsvegar ekki fullyrt að öll gögn séu komin fram og það er nú þessvegna sem við höldum uppi lögreglu og dómskerfi (án þess að ég ætli neitt að mæra fullkomleik þeirra stofnana.) Það er hlutverk lögreglu að draga fram öll sönnunargögn og dómstóla að leggja mat á þau, ekki fjölmiðla. Ég finn ekki til persónulegrar samúðar með þessum manni en ég get vel ímyndað mér að álíka karakterar geti orðið fyrir svona ásökun að ósekju. Það er vegna þessháttar fólks sem við þurfum á reglunni „uns sekt er sönnuð“ að halda.
Einbeittur getnaðarvilji
Ef hann hefði átt óvarðar samfarir við 320 konur og eignast börn með 18 þeirra, gætu yfirvöld ekki leyft sér að anda á hann og myndu ekki einu sinni reyna það.
Flóttinn
Hátt hlutfall svartra manna í Máritaníu eru þrælar. Að vísu hefur þrælasala verið ölögleg þar frá árinu 1981 en þótt opnir þrælamarkaðir tíðkist ekki er hefðin fyrir erfðaþrælum mjög sterk og tilraunir mannréttindasamtaka til að sporna gegn þrælahaldi hafa litlu skilað. Þrælahald var ekki gert refsivert fyrr en 2007 en ennþá hefur enginn dómur fallið vegna þrælahalds. Halda áfram að lesa
Saga strokuþræls – 6. hluti
Að skrifa nafnið sitt
Löggan rétti honum blað og túlkurinn sagði að hann ætti að skrifa nafnið sitt á það. Hann sagði honum að í skjalinu væri rakið það sem hann hefði sagt lögreglunni af högum sínum. Mouhamed skildi ekki það sem stóð á blaðinu en hann kunni að skrifa nafnið sitt og fannst sjálfsagt að gera það fyrst hann var beðinn um það enda hafði hann enga hugmynd um merkingu þess að undirrita skjal sem lögreglan réttir manni. Þeim fannst undirskriftin víst ekki nógu góð. Hann fékk annað blað og löggan teiknaði einhver tákn á miða og sagði honum að setja þau á blaðið í staðinn fyrir nafnið sitt. Hann spurði hvort þeir væru að gefa honum nýtt nafn en túlkurinn útskýrði fyrir honum að svona væri nafnið hans ritað með latnesku letri. Halda áfram að lesa
Glæpur gegn brageyranu
Jólasveinarnir hafa beðið mig að koma á framfæri óskum um að leirhnoðarar sem hvorki hafa tilfinningu fyrir takti né hljómi, hætti að fremja hryðjuverk gagnvart menningararfinum með því að birta svona ósköp á vettvangi sem er opinn börnum og öðrum sakleysingjum.
Saga strokuþræls – 5. hluti
Mouhamed frjáls
Valencia var yfirþyrmandi. Hann hafði sjaldan komið í þéttbýli, aldrei til Nouakchott og þótt Nouadhibou sé næststærsta borg Máritaníu var munurinn á henni og Valencia svo sláandi að hann óttaðist í fyrstu að hann myndi aldrei komast af í vestrænu samfélagi. Allt var nýtt. Bókstaflega allt. Svo óraunverulegt að fyrstu dagana hélt hann að sig hlyti að vera að dreyma, segir hann. Halda áfram að lesa