Nú er komið í ljós að þvert á það sem ætla mætti af fréttaflutningi og umræðunni um hryðjuverk, eru það þjóðernis- og aðskilnaðarsinnar sem bera ábyrgð á flestum hryðjuverkum í Evrópu. Þeir sem eru svo svellandi af þjóðrækni að þeir hika ekki við að drepa og meiða eru hinsvegar ólíklegir til þess að þurfa að gjalda þess heldur en þeir sem gera nákvæmlega það sama í nafni trúar sinnar, eða öllu heldur trúartúlkunar sem fáir aðhyllast.
Það kemur meira að segja mér á óvart að nasistar (hvort sem þeir skilgreina sig sem slíka eða ekki) skuli vera afkastameiri hryðjuverkamenn en í Evrópu, og er ég þó almennt meðvituð um líkurnar á því að fréttaflutningur sé einhliða. Áróður virkar, í það minnsta þegar stærstu fjölmiðlar taka þátt í honum.
Það er kaldhæðinislegt að þessar upplýsingar skuli birtast í íslenskum fjölmiðlum um sama leyti og ríkislögreglustjóri ákveður upp á sitt eindæmi að senda lögreglumenn vopnaða skammbyssum á fjölskylduskemmtanir. Það kemur mér þó enn meira á óvart að landinn skuli láta þetta afrek Haraldar Johannessen yfir sig ganga án teljandi mótmæla. Þessari geðþóttaákvörðun Haraldar Johannessen ríkislögreglustjóra var nefnilega ekki beint gegn þeim hópum sem líklegastir eru til þess að fremja ódæði, heldur gegn útlendingum. Ákvörðunin sjálf, óháð því gegn hverjum hún beinist, er skýrt dæmi um fasisma.
Það er með ólíkindum að Alþingi skuli ekki hafa komið saman í tilefni þessarar svívirðu og sannast hér enn einu sinni að við sitjum uppi með ríkisstjórn sem er höll undir fasisma og stjórnarandstöðu sem er gerasamlega tannlaus. Vinstri græn hafa lítið gert til þess að fylgja eftir stefnu sinni í friðarmálum og Píratar, sem af óútskýrðum ástæðum telja sig allt í einu þurfa að mynda sér stefnu í öllum málaflokkum, einnig þeim sem enginn liðsmaður þeirra hefur hundsvit á, hafa ekki, sem stjórnmálaflokkur, hunskast til þess að taka eindregna og yfirlýsta afstöðu gegn aðild Íslendinga að NATO. Eindregin og yfirlýst afstaða margra liðsmanna Pírata virðist frekar máttlaus á meðan afstaða flokksins til hernaðar og vopnaburðar almennt er óljós. Um hina stjórnarandstöðuflokkana hirði ég ekki; ég hef aldrei bundið neinar vonir við þá hvort sem er.
Fólk tjáir vanþóknun sína á samfélagsmiðlum. Við skrifum smá og segjum „Fokk the Glock“, baulum pínulítið á Austurvelli. Gegn vopnaðri lögreglu er það jafn máttlaust og tveggja ára labbakútur sem reynir að rífa kjaft við fullorðna. Fokk the Glock hljómar í eyrum ríkislögreglustjóra eins og „iþþ, piþþ, litlinn’ðinn“ og fasistaforinginn brosir góðlátlega út í annað og undirbýr næsta skref í hervæðingunni.
Vopnvæðing lögreglu kallar á sterkari aðgerðir en þær að baula á Austurvelli. Næst þegar sýður upp úr vitum við að varnir gegn piparúða og táragasi duga ekki til, því við getum reiknað með því að vopnavaldi verði beitt og það væri beinlínis heimskulegt að bregðast ekki við þeirri ógn. Það eina rökrétta í stöðunni er gagnkvæm vopnvæðing.
Vopnuð bylting er ekki aðferð sem er líkleg til árangurs og ekki hægt að mæla með henni en það er engu að síður það sem búast má við. Ef mannfall verður á fjöldasamkomum á næstu árum ber Haraldur Johannessen persónulega ábyrgð á því. Engar líkur eru þó á því að hann verði látinn svara til saka fyrir það, jafnvel minni líkur en að fjölmiðlar kalli hryðjuverk þjóðernissinna sínu rétta nafni.