Í morgun sofnaði ég aftur. Mætti seint í ræktina og lauk ekki einu sinni æfingunni þar sem mér varð það á að falla í faðm svitastokkins lögregluþjóns.

Ekki hefði mig grunað það, þegar ég réð hann, fimmtán ára að aldri, til að gæta drengjanna minna, að síðar fengi hann vinnu við að handataka þá (þ.e.a.s. Byltinguna. Pysjan hefur ekki verið handtekinn ennþá.) Þeir voru nánast eins og bræður og þótt handtökur séu í eðli sínu fremur hvimleiðar, ríkir ákveðinn skilningur á báða bóga.

Það kemur mér ekki sérlega á óvart að Vörður laganna býr í Mávahlíðinni. Ég er einmitt að flytja þangað í ágúst.

Eiginkona Ojmingjans hefur góða ástæðu til að óttast heilaga reiði mína.

Ég held hinsvegar að sálfræðingurinn minn sé miklu hræddari við mig en hún.

Fréttablaðið hafði samband við mig í gær til að kanna hvort ég væri búin að fá mannskap í verkefnið.

Ég sendi inn nýlega mynd, samkvæmt ósk blaðamanns en annaðhvort hefur honum ekkert litist á hana eða hann hefur verið að flýta sér of mikið til að bíða eftir tölvupóstinum. Allavega byrjaði ég daginn á hláturskasti því honum hefur tekist að grafa upp einhverja hroðalegustu mynd sem nokkurntíma hefur verið tekin af mér. Ég myndast ýmist eins og ég sé andsetin, gröð eða geðveik en á þessari mynd er ég BARA pirruð. Kjálkarnir samanbitnir og augnráðið eitthvað mitt á milli vandlætingar og reiði. Ef marka má hárið á mér hef ég líka verið nývöknuð þegar hún var tekin.

Ég verð að viðurkenna að þótt fegurð minni sé stórlega ábótavant á þessari mynd, hæfir hún tilefninu einkar vel. Ef ég hefði skrifað greinina hefði hún endað á orðunum … sagði nornin, heldur snúðiglega.

Lærlingurinn hefur megna óbeit á öllum alþýðuskýringum á undarlegum fyrirbærum sem fela í sér Alheimsljós eða Alheimsorku. Maður getur næstum horft á grænu bólurnar spretta fram í hvert sinn sem hann heyrir hin fleygu orð „þetta er náttúrulega bara orka“.

-Orku-hvaða-kjaftæði! fnæsir hann, þegar rugludallurinn í útvarpinu lýkur máli sínu. Þetta er jafn óskiljanlegt og „andlegt“ og „hagvöxtur“ samanlagt.

Ég hefði ekki getað orðað það betur sjálf.

Sonur minn Byltingin er kominn til landsins eftir 5 mánaða pílagrímsferð. Góðkunningar hans og hundurinn þeirra tóku á móti honum á Seyðisfirði í morgun en hann stoppaði víst stutt í heimsókn hjá þeim.

Hann reiknar með að koma til byggða þann 17. júní ásamt sinni heittelskuðu. Ég hlakka svo mikið til að sjá hann að mig langar mest að rjúka austur.

Ég hef aldrei skilið þessa hrifningu kvenna á skeggjuðum körlum.

Ég hef kysst skeggjaðan mann. Mér þótti vænt um þann mann. Annars hefði ég heldur ekki kysst hann. Skegghárin á honum stungust upp í nefið á mér. Ég sagði honum að hormottan yrði að fjúka ef hann vildi fleiri kossa frá mér og hann varð hálfmóðgaður en lét þó undan.

Finnst konum í alvöru þægilegt að hafa eitthvað loðið framan í sér eða er fólk almennt ekkert sérstaklega mikið fyrir að kyssast?