Að mörgu þarf að huga þá er unga konan hyggst stíga sín fyrstu skref á braut ástalífsins. Meðal þess sem hún þarf að læra, er að varast viðsjárverða menn sem kunna að hafa vafasöm áform. Því þurfa yngismeyjar að læra að bera kennsl á hinar ýmsu gerðir kvennabósa og koma sér upp varnaraðgerðum gegn þeim. Ber þar fyrst að nefna manngerð þá sem upp á ensku kallast „hustler“ sem útleggst „flagari“ á íslensku. Slíka menn mætti einnig kalla glaumgosa enda stunda þeir jafnan öldurhús og léttúðarsamkomur af miklu kappi og telja sinn helsta mannkost vera færni sína til að fara með gamanmál. Markmið flagarans er eitt og aðeins eitt; að draga ungar stúlkur á tálar og svívirða þeirra meyjarblóm með lostugu athæfi.

Erfitt getur verið að greina flagarann í mannfjölda en helsta einkenni hans er að láta aldrei fram hjá sér fara tækifæri til hverskyns stóðlífis. Ekki fylgir hann þó gjörðum sínum eftir á nokkurn hátt eftir að hann hefur táldregið stúlkuna, nema ef vera skyldi með því að nota hana sem varaskeifu. Þess gerist þó sjaldan þörf, enda er flagaranum lagið að heilla nýja stúlku um hverja helgi, og það gerir hann.

Áður fyrr var ungum stúlkum ráðlagt að forðast náin kynni við karlkynið þar til á brúðkaupsnóttina eða í það minnsta þar til brúðguminn hefði látið af hendi fingurgull, trúfesti sinnar til staðfestingar, og tiltekið hvaða dag hann hyggðist ganga í eina sæng með heitmey sinni. Í dag þykir þó ekki nauðsynlegt að ganga í hnapphelduna áður en til þeirra kasta kemur. Öllu fremur er það talið kvenfrelsinu fjandsamlegt að stúlka þurfi að gæta síns jómfrúrdóms. Því er eigi lengur sú krafa gerð til ungrar konu að hún sé dándikona, heldur er henni frjálst að vera dindilhosa eða jafnvel léttúðardrós.

Þótt vitanlega sé mikið frelsi falið í þeim valkosti skal þó að hafa hugfast að léttúðardrós er dándikonu mun líklegri til þess að verða fyrir barðinu á flagara. Því skulu eftirfarandi öryggisreglur hafðar í huga:

• Gjaldið varhug við blíðmælgi og faguryrðum.
• Drekkið hóflega.
• Látið eigi fallerast á almenningssalernum.

Nú kann að koma upp sú staða að yður lítist vel á mann og viljið fá úr því skorið hvort hann er flagari eður ei. Þá er gott ráð að grípa til leiklistarhæfileikanna. Gerið yður upp óhóflega ölvun og spyrjið manninn í lostúðugum tón hvort honum þyki áhugavert að gilja lítt kunnuga konu á almenningssalerni. Ef hann tekur því vel er hann flagari og þér ættuð þá þegar að láta af öllum leikaraskap og vísa honum á bug af þeirri prúðmennsku sem heiðvirðri konu sæmir. Ef hann hinsvegar snýr sér frá yður með hryllingi og vill ekkert við yður tala, má leiða líkur að því að hann sé ákjósanlegur kavaleri. Að vísu getur reynst erfitt að ná athygli hans aftur en þér hafið þó í það minnsta sloppið við að lenda í hugsanlegum flagara.

Nú kann vel að vera að þér séuð sjálfar ákaflega hórlífar og hafið ekkert á móti því að eiga náin kynni við flagara. Það er yður vitanlega í sjálfsvald sett. Í því tilfelli skuluð þér drekka allt sem að yður er rétt, bregðast við skjalli af léttúð og hlæja að gamanyrðum nærstaddra, einkum þeirra sem hafa í flimtingum vindgang og blíðubrögð. Takið vel í allar hugmyndir um að fylgja kunnugum mönnum eða ókunnugum til sængur. Nú eða á næsta almenningssalerni ef hvorugt ykkar hefur handbært fé fyrir leigubíl.