Ljóð handa vegfaranda

Suma daga sit ég við stofugluggann og bíð eftir að þú gangir fram hjá.

Þú heldur að ég sé að horfa út um gluggann.
Kannski á hundinn nágrannans eða krakka með skólatöskur eða unglingana að reykja bak við sjoppuna.
Stundum veifar þú til mín og bregður fyrir litlu brosi. Kannski heldurðu að ég sé að horfa á þig og finnur dálítið til þín.Ég er reyndar að bíða eftir þér, já, en ég er ekki að beinlínis að horfa á þig. Ég er búin að því. Ég er meira að bíða eftir að þú horfir á mig. Nú þú. Það er réttlæti. Ég vil að þú horfir á mig. Ekki af því að ég eigi neina sérstaka drauma um þig heldur af því að þú átt leið hjá á heppilegum tíma og flestir aðrir eru á bíl. Horfa þessvegna aldrei á mig. Ungir menn eiga að horfa á fallegar stúlkur. Þannig hefur það alltaf verið segja þeir.

En þú horfir ekki heldur þótt þú farir þér hægt. Horfir aldrei beinlínis á mig. Lítur bara til mín í svip og gengur svo framhjá. Sperrtur eins og hani.

Einu sinni kallaði ég til þín af því ég sá að þú misstir veskið þitt. Þá stoppaðir þú og horfðir aðeins á mig, pínulítið. Ekki samt lengi. Þú sagðir takk. Svo bara fórstu.

Ég hélt að ég gæti kannski náð athygli þinni með því að sýna þér betur hvað ég er falleg. En nú, þegar ég sit nakin á svölunum er engu líkara en að þú forðist beinlínis að líta upp. Og ert hættur að veifa.

Mér er satt að segja að verða svolítið kalt.

Sálumessa

Af mold ertu kominn
til moldar skal hverfa þitt hold
og hvílast í ró
fjarri eilífð og upprisudómi
en af hverju grátum við dauðann
og greftrun í fold
ef sálin án líkama svífur
í tilgangsins tómi?

Og hver er þá tilgangur andans
ef hold verður mold
og tilgangur holdsins
ef tengslin við sálina rofna?

Eitt annarlegt faðmlag í myrki
á óræðum stað
svo holdlega andlegt
mun aftaka vafann um það;

af mold er mitt hjarta
og býður þér þreyttum að sofna.

Gímaldin samdi lag við þetta kvæði og gaf út 2012.

Landkynning

Utan við kaffi Austurstræti
svipta vorvindar hraðir
skjóllitlum flíkum
ljóshærðar stúlku
sem brosir til ferðamanna,
berrössuð
eins og hálendið sjálft
og krefst ekki greiðslu.

Önnur smávaxin, dökk
við dyrnar,
leiðir drukkinn landa
út í nepjuna,
nemur staðar við hraðbankann
með skáeygu brosi.
Á Íslandi gerast allir hlutir hratt.

Eftir lokun

Herbergi starfsfólksins verst.
Þefur af kampavínsælu,
svitastokknu næloni
og reykmettuðu sæði.

Borðtusku rennt
framhjá notuðum fimmþúsundkalli
sem gleymdist á borðinu,
hvítt duft loðir við gulan hor á upprúlluðum endanum.

Moppunni rennt
framhjá notuðu nærbuxnainnleggi
sem gleymdist á gólfinu,
hvítt yfirlag, atað gulum vessum.

Að lokum er tuskan undin
og vagninum rennt
framhjá haug af hvítum eldhússpappír,
klístruðum gulum blettum.

Hendur þvegnar og
augunum rennt
framhjá notaðri dansmey
gulri
sem að líkindum hefur gleymst
á hvítum sófanum.

Bergmál úr helli Ísdrottningar

Úr staðleysu
hafa nöfn okkar kallast á,
bergmálað í draumum
sem báru hold mitt
til dyflissu þinnardyflissu þína
til veruleika míns.

Geislum hefur undarleikinn fléttað íshelli þinn
og varpað ljósi á óþekkt göng að óþekktum kjarna.

Staðleysa mín, svipa þín
en svipur minn
í nafni þínu.