Þessi færsla spratt að umræðum um pistil minn um verðbólgukynslóðina sem ég endurbirti á Eyjunni í nóvember 2012 sem svar við fullyrðingum Sighvatar Björgvinssonar um sjálfhverfu kynslóðina.

Þegar ég birti pistilinn um verðbólgukynslóðina fyrst í apríl 2005, gerði einn lesenda athugasemdir við hugtakanotkun mína. Í eftirfarandi pistli svara ég honum.
——–

Kaldastríðskynslóðin

Torfi Stefánsson spyr um hugtakanotkun mína í fyrri pistli. Hann efast um að sé rétt að tala um mína kynslóð sem „kaldastríðskynslóðina“. Rökin eru þau að  mín kynslóð sé firrt, hafi alist upp á diskótónlist og lítinn áhuga sýnt á pólitík. Einnig að hans eigin kynslóð hafi líka búið við kalt stríð og geti því alveg eins kallast kaldastríðskynslóð.

Jú Torfi, ég er af kaldastríðskynslóðinni. Kalda stríðið stóð frá stríðslokum og samkvæmt mínum sögubókum lauk því með falli Berlínarmúrsins 1989. Kalda stríðið náði frostmarki með vígbúnaðarkapphlaupinu. Gereyðingarógnin sem mín kynslóð ólst upp við var ekkert óraunverulegri þótt við skildum ekki pólitík.

Munurinn á pólitískri vitund blómabarnanna og diskókynslóðarinnar var helst sá að við höfðum engan málstað að verja. Það var ekkert stríð til að mótmæla, ekkert til að æsa sig yfir. Við vorum bara lömuð. Ungu fólki er eðlilegt að keyra áfram á ástríðum og margir æstu upp í sér kvíða og ótta, kannski af því að þeir höfðu ekki næga ástæðu til að vera reiðir. Við hlustuðum á klukkuna tifa og litum upp í himininn til að skimast um eftir svepplaga skýi. Slógum svo öllu upp í kæruleysi þar sem við gátum hvort sem var ekkert gert og notuðum tímann til að skemmta okkur. Diskóið var ekki pólitískt nei en kannski var það bara það sem við þurftum.

Þín kynslóð Torfi, er ekki kaldastríðskynslóð í sama skilningi, því þótt kalt stríð hafi verið í gangi var eitthvað að gerast, ekki bara ógnvænleg bið.

Það var þetta aðgerðaleysi, þessi bið sem einkenndi mín unglingsár. Og þessvegna erum við svona firrt.