Svartur dagur í sögu lýðveldisins

Birt þann af
Í dag féll dómur í Nímenningamálinu.  Þrátt fyrir að ákæruvaldið hafi farið fram með einhverja svívirðilegustu ákæru sem um getur í sögu lýðveldisins vonuðu margir, og töldu augljóst, að sakborningar yrðu sýknaðir af öllum ákærum.  Þrátt fyrir að Pétur Guðgeirsson dómari hafi sýnt verjendum sakborninga skammarlega lítilsvirðingu í þinghaldinu, og ekki heldur lýst saksóknarann vanhæfan þrátt fyrir mikil tengsl við brotaþolann, þá neituðu margir að trúa því að hann gengi erinda þeirra fasísku tilhneiginga sem ríkisvaldið hefur sýnt í þessu máli.  Annað kom á daginn.

Þrátt fyrir að dómendur hafi lýst flestallar ákærurnar fráleitar gátu þeir ekki stillt sig um að dæma nokkra sakborninga fyrir „brot gegn valdstjórninni“.  Ljóst er að þar er um slík matsatriði að ræða að dómurum hefði verið í lófa lagið að sýkna einnig fyrir þau meintu „brot“.  Það hefðu þeir átt að gera, í ljósi þess að hér var um að ræða mótmæli sem eru vernduð af tjáningarfrelsinu, og óskynsamlegt að ætlast til að slík mótmæli séu ávallt sótthreinsuð af öllum átökum þegar valdstjórnin ákveður að beita valdi.
Þetta mál mun ekki gleymast næstu áratugina, og það mun verða fjölda fólks  til skammar svo lengi sem það lifir, að minnsta kosti svo lengi sem það stígur ekki fram og biðst opinberlega fyrirgefningar á svívirðilegri framkomu sinni eða afskiptaleysi.

Gleymum því ekki að mótmælin sem sakborningar tóku þátt í fóru friðsamlega fram af hálfu mótmælendanna.

Gleymum því ekki að mótmælendur neyttu stjórnarskrárvarins réttar síns, sem nú hefur verið svívirtur af stjórnvöldum.

Gleymum því ekki að mótmælin sem dæmt var fyrir voru lítill hluti af gríðarlegum mótmælum sem stóðu mánuðum saman, og sem áttu rætur sínar að rekja til algers hruns íslenska efnahagskerfisins, og skipbrots íslenskra stjórnmála.  Skipbrots þeirra stjórnvalda sem nú fara fram með ofsóknum á hendur þeim sem mótmæltu vanhæfi og spillingu þessara sömu stjórnvalda.

Gleymum því ekki að engir þeirra sem ollu hruninu hafa verið saksóttir.

Gleymum því ekki að starfsmenn Alþingis völdu úr mikilvægustu sönnunargögnunum, myndupptökum úr þinghúsinu, það sem þeim fannst „áhugaverðast“ fyrir sig, en eyddu hinu.

Gleymum því ekki að forseti Alþingis ásakaði nímenningana um að hafa slasað starfsfólk Alþingis, og neitaði að draga þá staðhæfingu tilbaka þrátt fyrir að í ljós kæmi á upptökum úr þinghúsinu að þetta var rangt.

Gleymum því ekki að saksóknarinn, Lára V. Júlíusdóttir, pantaði ákæru fyrir húsbrot frá skrifstofustjóra Alþingis, Helga Bernódussyni.

Gleymum því ekki að bæði Lára og Helgi lugu því að þau hefðu ekkert samráð haft um ákæruna.

Gleymum því ekki að þrátt fyrir að nokkrir þingmenn Samfylkingarinnar, og fjölmargir stuðningsmenn hennar, hafi gagnrýnt þingforseta harðlega fyrir framgöngu sína, þá situr Ásta Ragnheiður á stóli þingforseta í skjóli  Samfylkingarinnar.

Gleymum því ekki að Lára V. Júlíusdóttir er innanbúðarmanneskja í Samfylkingunni, og hjá „brotaþolanum“ Alþingi.

Gleymum því ekki að Ögmundur Jónasson dómsmálaráðherra neitaði að stöðva þessa ógeðfelldu saksókn.

Íslenskur almenningur hefur áður gengið í gegnum svívirðilegar ofsóknir af þessu tagi, eftir mótmælin við inngönguna í NATO 1949.  Þau sár sem valdastéttin veitti þá greru seint, og ennþá sjást örin eftir þau.  Þá voru það hatursfullir og óttaslegnir hægrimenn sem beittu þunga valdsins til að kúga þá sem dirfðust að mótmæla.  Nú fer kúgunin og svívirðan fram í nafni Samfylkingarinnar, með þegjandi samþykki forystu Vinstri Grænna.