Mér finnst þetta bókstaflega flippað.

Hvað ætli ég hafi oft lesið fréttir og dóma í kynferðisbrotamálum gagnvart börnum, þar sem kemur fram að mæður hafa horft upp á börnin sín áreitt eða misnotuð án þess að gera neitt í því? Hér kemur eitt málið enn, nema hér er það faðir sem segir, mörgum árum eftir að atvikið á að hafa átt sér stað, að hann hafi horft á barnið sitt áreitt en ekkert aðhafst. Maður er löngu farinn að reikna með svona skíthælshætti af hálfu mæðra en ég hélt satt að segja að flestir karlmenn hefðu ennþá einhvern snert af verndarhvöt gagnvart afkvæmum sínum.

Nú er alveg hugsanlegt að minningin um atvikið hafi orðið til síðar, sá ákærði var sýknaður og ekki ætla ég að dæma hann, en djöfull hef ég lítið álit á föður eða móður sem kannast við það hjá sjálfu sér að hafa látið slíkt viðgangast.

Börn eiga rétt á vernd, samkvæmt lögum og samkvæmt fjölþjóðlegum sáttmálum. Til hvers halda svona foreldrar eiginlega að þeir séu?