Í morgun röltu tveir óvopnaðir leppalúðar inn á Keflavíkurflugvöll.Þar skottuðust þeir dágóða stund í trausti þess að flugumferðarstjórar ynnu fyrir kauphækkuninni sem þeir fengu á dögunum. Aðgerðin tókst vonum framar. Þeir töfðu m.a.s. flugvél með Paul Ramses innanborðs í því að fara í loftið. Ekki lengi að vísu en vélin stoppaði.

Eftir að þetta allt var skeð lufsuðust öryggisverðir inn á brautina, á bílum, og eftir undarlegan eltingarleik náðu þeir óþekktarormunum, öðrum þeirra með gömlu fimmaurabrandaraaðferðinni að opna dyrnar og fella hann með hurðinni. Það er í sjálfu sér mildi að ekki fór verr en mínir menn höfðu nú eiginlega reiknað með að vera í meiri hættu af flugvélum en öryggisvörðum á páerflippi á þessum stað. Stundum á lífið meira skylt við teiknimynd en sápuóperu.

Þótt ég sé óendanlega ánægð með að það skuli vera til fólk á Íslandi, sem er ekkert að tvínóna við að rísa gegn óhæfuverkum yfirvalda, þá hafa atburðir dagsins vakið hjá mér ýmsar spurningar, já og það vottar jafnvel fyrir efasemdum um að forgangsröðin í öryggismálum á ísaköldu landi snúist í alvöru um öryggi borgaranna.

Ef óvopnaðir og bláfátækir lopapeysuhippar ná því á fáeinum klukkutímum að skipuleggja aðgerð sem truflar flugumferð, hvers eru þá voldugir hryðjuverkamenn megnugir? Er hugsanlegt að marskálkur Björn, hafi í hrifningarhlandspreng sínum á leynilöggu, bangbangbyssum og njósnum um fólk á miðbæjarfylliríi, sprangað um á valdaflippi en alveg gleymt öryggishlutanum af starfi sínu? Snýst þetta um vald frekar en öryggi?

Ingibjörg Sólrún er stödd á Ítalíu. Ég vona að hún standi uppi í hárinu á Birni marskálk og taki Paul Ramses með sér heim.