Um mánaðamótin ágúst-september var gífurleg þörf fyrir vændisathvarf í Reykjavík. En svo upprætti stóra systir eftirspurn eftir vændi og nú er engin þörf lengur. Allavega lítil aðsókn í afmellunarmeðferð, ætli hið rausnarlega dónakallaframlag Kópavogsdónans fari ekki bara í að kynda tómt hús?
Líklega hafa íslenskir dónakallar látið sér segjast þegar þeir föttuðu að stóra systir fygldist með þeim. Og hórunar steinhætt að hórast þegar enginn vildi lengur niðurlægja þær og pína með því að óska eftir þjónstu þeirra á einkamal.is. Sennilega bara rifið sig upp af rassgatinu og farið að vinna einhver sómasamleg störf. Eða ekki.
Því miður er ekki hægt að tengja beint á stöðuuppfærslu á fb en færsla Jakobs Bjarnar Grétarrsonar hljóðar svo:
Ég heyri að einkamál púnktur is virki ekki lengur sem markaðstorg fyrir mellur. Búrkufasystur hrósa líklega sigri en hver er niðurstaðan? Verseraður vinur minn var staddur á bar um daginn þar sem vændiskona bauð honum þjónustu sína. Hann hafði ekki lent í því áður hér á landi. Þá hef ég heimildir fyrir því að vændiskonur séu nú í örvæntingu að leita eftir dólgum til að pimpa sig. Sem sagt; mellurnar hafa verið reknar út á götu og í hendurnar á melludólgum. Einhver myndi hugsanlega tala um Pyrrhosarsigur – eða, þetta snýst kannski ekki um velferð vændiskvenna þegar allt kemur til alls?
