Þegar almenningur vaknar til vitundar um skaðleg skilaboð fjölmiðla, er jafnan stutt í móðursýkina. Í gærkvöld hitti ég nokkrar ágætar konur á kaffihúsi og haldið ekki að klámvæðingin ógurlega hafi borist í tal. Við vorum allar sammála um að barnaklám væri ógeðfelld hugmynd en hinsvegar sýndist sitt hverri um hvað ætti að skilgreinast sem barnaklám. Af öllum þeim staðhæfingum sem komu fram um klám og kynlífsvæðingu, dreg þó mest í efa þá athyglisverðu hugmynd að það sé „vísun í barnaklám“ að fjarlægja kynhár
Ef við værum að stæla börn
Ég er ekkert hrifin af því að sjá börn börn útlítandi eins og klámstjörnur. Mér finnst fara best á því að litlar stúlkur séu klæddar eins og litlar stúlkur og hárið greitt í fléttur, tagl eða tíkarspena. Ég myndi ekki leyfa 11 ára telpu að fá sér naflahring, mála sig (látum glært naglalakk og kannski gloss við hátíðleg tækifæri duga) eða ganga í g-streng og magabol. Mér finnst það bara ekki viðeigandi.
Ég sé það hinsvegar ekki sem „vísun í barnaklám“ þótt fullorðin kona fjarlægi kynhárin. Ég vil geta fjarlægt kynhár ef mér sýnist svo en ég tæki því samt afskaplega illa ef karlmaður kæmi fram við mig eins og krakka. Ég þoli ekki einu sinni að vera kölluð „dúlla“ hvað þá meir.
Konur sem fjarlægja kynhár eru ekki að stæla börn. Ef tilgangurinn með því væri sá að líta út eins og barn, myndu þá ekki sömu konur flykkjast í brjóstaminnkunaraðgerðir? Myndu þær ekki ganga í krakkalegum fötum og með tíkarspena? Kynhár eru fjarlægð af sömu ástæðu og handarkrikabrúskar, fótleggjagæra og hár í andliti; af því að tískan býður svo. Það þykir einfaldlega ógeðslegt að vera með hárvöxt annarsstaðar en á höfði og augnbrúnum. Þótt auðvitað sé til nóg af klámi þar sem reynt er að láta konur líta út eins og táninga (t.d. með hárleysi, sleikjó og tíkarspenum) er líka til mýgrútur af klámi og erótík þar sem kynhár eru fjarlægð án þess að það tengist barnaklámi hið minnsta.
Menn með barnagirnd sækja í börn en ekki í konur sem fylgja tískunni
Þótt mér finnist karlkynið stundum meingallað, einkum þegar ég hef orðið fyrir vonbrigðum í ástamálum, held ég nú samt að karlmenn taki flestar sínar ákvarðanir með heilanum og að þeim sé almennt treystandi til að horfa á erótískt efni án þess að breytast umsvifalaust í skrímsli. Ég hef reyndar þvílíka trú á karlkyninu að ég er sannfærð um að til eru karlar sem faðma börn og kyssa þau, leyfa þeim jafnvel að skríða upp í rúm til sín á næturnar, án þess að nokkuð annað en föðurleg ást búi að baki. Og ég held að það sé gott fyrir börn að kynnast þeirri hlið á karlmönnum. Ég held að langflestir þeirra sem eru hrifnir af hárlausum píkum, séu blásaklausir af barnagirnd. Ég held líka að langflestir þeirra sem horfa á klám geri sig aldrei seka um kynferðislegt ofbeldi af neinu tagi.
