Kom heim úr stríðinu þreytt en sæl. Bjóst einhvernveginn við að almenningur áttaði sig á hvað hefði gerst. Reiknaði með sigurvímu og þjóðhátíð fram eftir nóttu. Ekki alveg. Þjóðin virðist hafa litið svo á nú væri ákveðnu verkefni lokið, fremur en að sigur hafi unnist. Fólkið fór bara heim og eldaði kjötfars.

Ég ætlaði á húrrandi fyllirí en á öðrum bjór kom flensan (ég hef bara ekki haft neinn tíma til að vera veik) í hausinn á mér og ég skrönglaðist í bælið. Vaknaði miður mín og hef verið gráti næst í allan morgun. Spennufall heitir það víst.

Nú getur maður fylgst með ógeðfelldu valdataflinu og hrossakaupunum næstu daga. Helvítið hann Steingrímur strax búinn að bakka með að skila IMF láninu. Ég fyllist vonleysi við hverja nýja frétt eða ekki frétt. Ég treysti Jóhönnu og Steingrími betur en Geir og Sollu en vald spillir, alltaf, svo þetta er ekki nóg. Kannski er samt von. Nú er þjóðin búin að átta sig á því að hún hefur eitthvað að segja og ef þau gera ekki róttækar stjórnkerfisbreytingar þá skiptum við úr búsáhöldum yfir í vinnuvélar. Fyllum göturnar af dráttarvélum og öðrum hægfara landbúnaðartækjum. Förum með jarðýtur og skítadreifara að stjórnarráðinu.

Mig langar að verða ógeðslega rík. Eiga milljón skrilljónir Ekki af því að ég hafi dýrar þarfir heldur af því að auðævi bjóða upp á frelsi og öryggi. Eða svo er manni sagt. En þegar upp er staðið felst sennilega meira öryggi í samhjálp en sjóðum og ég hef hvort sem er ekki verið að gera neitt annað en það sem mér bara sýnist. Auk þess er hæpið að eignast milljón skrilljónir nema með því að níðast á einhverjum öðrum og það er ekki fallegt.

Anarkí er málið og í svona litlu samfélagi ætti að vera hægt að koma því á, á bara nokkrum árum. Þegar maður nefnir anarkí setur fólk ýmist hljótt, og maður sér á svip þess að það heldur að nú sé maður endanlega búinn að tapa glórunni, eða þá að setur upp skilningríkt bros og hefst svo handa við að útskýra hversvegna maður sé vitleysingur.

Óþarft er að taka fram að þessi viðbrögð byggjast á fáfræði og algeru skilningsleysi á því hvað stjórnvaldsleysi er og auðvitað þeirri ranghugmynd að það sé alls ekki hægt að reka samfélag án yfirvalds. En það er bara víst hægt. Ég var einu sinni í trúfélagi sem byggist á anarkísku stjórnskipulagi. Það virkaði þrælvel. Helsti gallinn var sá að Gvuð var einlægt að þvælast fyrir þeim. Eins og lögga. Óþolandi. Þegar drengirnir mínir voru litlir voru þeir í Waldorfleikskólanum. Þar ríkir líka anarkí og þótt það geti verið þungt í vöfum, fullyrði ég að almenn ánægja starfsfólks, barna og foreldra og ábyrgð gagnvart stofnuninni og starfinu sem fer þar fram er margfalt meiri en í þessu almenna skólakerfi. Ef beint lýðræði gengur upp í litlum samfélögum, því skyldi það ekki ganga upp í stærri samfélögum? Þegar allt kemur til alls er anarkí áberandi í öllu félagsstarfi á Íslandi. Það er eingöngu yfirstjórn landsins sem treystir hinum almenna borgara hvorki fyrir ákvörðunum né upplýsingum.