Margir hafa furðað sig á því hvers vegna hlutfall öryrkja er svo hátt. Þegar vel er að gáð er þó nokkuð augljóst að fólk velur þá leið af því að það er hagstætt. Það er nefnilega ódýrt að vera öryrki.

Öryrkjar eru t.d. ekki í vinnu og þurfa þessvegna ekki að borga neinn skatt. Þeir eru þannig betur settir en flestir vinnandi. Sjáið t.d. útgerðarmenn, þeir þurfa sko ekki að borga neitt smáræði í skatt. Það er dýrt að vera útgerðarmaður.

Öryrkjar þurfa heldur ekki að kaupa vetrardekk til að komast í vinnuna. Þeir þurfa ekki einu sinni að eiga bíl og ef þeir eiga bíl þá fá þeir oft klikkaða styrki til þess, alveg bara eins og þeir þurfi að komast eitthvert.

Við skulum líka hafa í huga að margir vinnuveitendur krefjast þess að starfsfólk sé snyrtilegt en öryrkjar þurfa hins vegar ekki að fara í klippingu, kaupa svitalyktareyði, raksápu eða meik eða ganga vel til fara. Þeir geta í rauninni bara verið á náttfötunum heima hjá sér, eða í mesta lagi í jogginggalla, og þannig sparast fatakostnaður og sjampó og alls konar.

Öryrkjar geta mjög lítið hreyft sig. Þeir brenna því litlu og þurfa ekki að borða svo mikið. Nema kannski kál og svoleiðis sem kostar ekki mikið. Þess vegna eiga þeir líka alltaf afgang til að panta pitsu. Allavega gera þeir það oft. Einu sinni þekkti ég pitsusendil og hann sagði að öryrkjar væru oft að panta pitsu. Ekki hafa nú allir vinnandi efni á því.

Öryrkjar eiga ekki börn. Þannig sparast leikskólapláss og önnur útgjöld sem fylgja börnum. Og ef þeir eru samt svo vitlausir að eignast börn þótt þeir hafi eiginlega ekki efni á því, þá geta þeir bara gefið þau. Það skilja það allir að öryrki geti ekki verið með börn í eftirdragi.

Öryrkjar komast oft ekki út hjálparlaust. Þeir eru aðallega bara heima að telja peninga og það sparar hellings pening í ferðakostnað.

Þar sem öryrkjar komast ekkert út, eiga þeir heldur ekki marga vini. Þeir þurfa þess vegna ekki að halda upp á afmælið sitt eða fara með vinum sínum á kaffihús og þeir þurfa heldur ekki að kaupa jólagjafir. Reyndar eru alveg til öryrkjar sem eiga vini en það eru þá aðrir öryrkjar sem eru hvort sem er ekki vanir að fá neitt flott í jólagjöf eða komast á kaffihús. Að maður tali nú ekki um sparnaðinn sem hlýst af því að þurfa aldrei að fara í vinnustaðapartý eða með vinnufélögunum á pöbb. Það kostar vinnandi fólk ekki bara drjúgan skilding á barnum, heldur líka leigubíl heim. Reyndar komast öryrkjar sem eru ekki hreyfihamlaðir út, en þeir eiga samt sjaldan marga vini því hver nennir að hanga með klikkhausum og þrossum?

Þar sem öryrkjar eiga venjulega ekki marga vini kemur heldur enginn í heimsókn. Þeir þurfa þessvegna ekki að eiga sófa eða marga eldhússtóla.

Ef þeir eiga á annað borð vini eru þeir í hjólastól og því óþarfi að hafa sófa. Eða þá að þeir eru blindir og þá er alveg nóg að vera með eitthvað drasl úr Góða hirðinum, því vinurinn sér þá ekki hvernig það lítur út.

Öryrkjar eru þannig eina fólkið í samfélaginu sem hefur nánast engin útgjöld en fær samt bönns af monný frá ríkinu. Það er því ekkert skrýtið að það sé vinsælt að vera öryrki og í raun óskiljanlegt af hverju það er ekki það líf sem allir vilja.

Myndskreyting Jeff Garland