Stjarnan

Myndin er eftir Emily Balivet

Þá vitum við það;
allt líf þitt var lygi.
Og hvað varð um leit þína að arnareggi Keisarans?
Þú snýrð frá brennandi turninum,
klífur niður Svartfjallakletta
og skriki þér fótur á leiðinni
er það allavega ekki hættulegra
en að anda að sér reyknum.

Og hér ertu nú
ungfífl á miðjum aldri.
Hafðirðu á annað borð átt þér takmark
hefurðu misst sjónar á tilgangi þess
og Keisarinn eflaust löngu búinn að gleyma því líka.

Hvar skal leita?
Hvers skal leita?
Þú gengur á fund Lindarinnar
sem situr í aldinlundi
sveipuð gegnsærri silkislæðu
og syngur.
Hún er systir næturgalans,
móðir morgundöggvans,
dóttir ástkonunnar við Kólgu.

Tvö mjaðarker ber hún,
líkt og móðirin
þó brennur enginn eldur í kerjum hennar.
Hún vöxvar aldintrén með öðru þeirra,
eys vatni í tjörn með hinu,
aldrei mun tjörnin tæmast á meðan hún er hér.

Vegmóður sestu hjá Lindinni.
Þú leggur höfuðið í kjöltu hennar,
hún flettir purpurablárri slæðunni frá tunglhvítum kviðnum
og ber brjóst sitt að þyrstum vörum þínum.
Þú teygar svala næturinnar,
af brjósti hennar,
bleikar geirvörturnar
minna á blýantsstrokleður.

Og meðan hún seður hungur þitt
með hunangssætri fíkju,
horfir þú upp í þúsundstjörnu himin.
Stjörnum ofar fljúga ernir
er þér sagt
en hreiður þeirra munu finnast á fjallstindum.

Hvers leita ég og hvert skal ég halda?
spyrð þú
og Lindin svarar;
horfðu til stjarnanna,
og veldu þér eina,
aðeins eina og fylgu henni.

Í næturkyrrðinni kveður þú Lindina
gengur á brott við bjarkargrein
með nýtt vatn á gömlum belgjum.
Stjarnan er fjarlæg
og leiðin er löng
en í þetta sinn
veistu allavega hvert þú stefnir.