Ég var mjög mótfallin Kárahjúkavirkjun. Kannski spilaði það inn í að á þeim tíma gerði ég mér hreinlega ekki grein fyrir því hversu mikinn hagvöxt stóriðjan skapar á Íslandi. En nú er ég búin að sjá í gegnum öfgarnar í umhverfissinnum. Fögur náttúra er vissulega dýrmæt en hún skapar ekki hagvöxt nema hún sé hagnýtt og eins og margur mektarmaðurinn hefur bent á þá eigum við að nýta auðlindir landsins. Að sama skapi ber okkur í raun siðferðisleg skylda til þess að leita uppi alla vinnanlega olíu sem mögulegt er. Annars missum við af hugsanlegum hagvexti. Og það er rangt að láta hagvöxt fara forgörðum. Það er glæpur, kannski ekki gegn valdstjórninni en að minnsta kosti gegn auðvaldinu.

En Íslendingar eiga fleiri vannýttar auðlindir sem því miður eru aldrei nefndar. Þar á ég við nýru. Nýru eru nauðsynleg líffæri en það er aðeins nauðsynlegt að hafa eitt nýra til að lifa góðu lífi og flestir fæðast með auka nýra sem þeir hafa ekkert með að gera. Ekki frekar en við höfum neitt með lífríki í Lagarfljóti að gera. Það er ekki eins og við höfum verið að flytja út fisk úr Fljótinu og eina fuglakjötið sem við étum er holdakjúklingur og hrossakjöt.

Ég fór að hugsa um þetta fyrir nokkrum vikum þegar kunningi minn gekkst undir aðgerð í því skyni að gefa syni sínum nýra og bjarga þar með lífi hans. Ég er ekki að segja að slík aðgerð sé ekkert mál en báðir eru feðgarnir við góða heilsu eftir aðgerðina og það dettur engum í hug annað en að það sé sjálfsagt að fólk gefi nánustu ættingjum sínum líffæri jafnvel þótt dálítil áhætta felist í því. Þótt líffæragjafir þyki sjálfsagðar ríkja samt ákveðnir fordómar gangvart líffærasölu, jafnvel enn meiri fordómar en gagnvart óafturkræfu inngripi mannsins í náttúruna.  En hvað með þjóðarhag?  Hversu miklum hagvexti myndi það skila ef allir fullorðnir og heilsuhraustir Íslendingar yrðu skikkaðir til að gefa úr sér annað nýrað í þágu hagvaxtarins?

Ég er viss um að einhverjir öfgamenn telja þessa hugmynd ganga gegn langtímahagsmunum þjóðarinnar en við skulum athuga að tækninni fleygir stöðugt fram og það er ekki víst að við munum alltaf hafa tækifæri til að selja líffæri á góðu verði. Því er um að gera að reyna að ná góðum samningum um nýrnaviðskipti áður en það er um seinan.  Nýrnasala myndi skila minnst 40 milljörðum í ríkiskassann og hálfgjaldþrota þjóð hefur ekki efni á að afþakka svo háar tekjur.

Ef við sinnum ekki þeirri skyldu okkar að nýta þá auðlind sem líffæri landsmanna eru, þá töpum við í raun þeirri upphæð sem fengist gæti fyrir þau. Þeir sem fallast ekki á þessa hugmynd verða þá að svara því hvar annarsstaðar á að taka þessa 40 milljarða.