Sprungu mér dimmblóm úr augnsteinum,
frostrósarsveigum, héluðum, lögðu þeir
gluggann minn, gegnsæja, þögla.
Speglaði hann næturlangt mynd mína synduga, ljóta.

Starði ég furðulostin í frostgárað glerið
og augnspjóti í speglinn kastaði
fast
svo bryti ég sundur í flýti þá óyndismynd.

Horfði eg þögul í Lagarfljótsljósspegil brotinn.
Beindi hann fleygðari egg
að bláma míns glugga.
Risti á ósonlag augans,
vakir á ís.