Nokkrar staðreyndir í framhaldi af fyrri færslum

Fleiri en 800.000 Indverjar hafa hrakist frá heimilium sínum vegna stóriðju.

Miðað við þær stóriðjuframkvæmdir sem eru í deiglunni í Indlandi má reikna með að 1,5 milljón til viðbótar hrekist á vergang á næstu árum.

Í Orissa héraði einu saman eru það varlega áætlað 50.000 manns sem nú þegar hafa misst heimili sín vegna framkvæmda Alcan.

Þegar mannréttindasinnar spyrja indversk yfirvöld hvað verði um fólk sem missir allt sitt vegna stóriðju, er svarið: það fer bara eitthvert annað. Það var semsagt ekki Siv Friðleifsdóttir sem átti hugmyndina að þessum dásamlegu rökum.

Miriam Rose sker sig að nokkru leyti úr þeim fjölda erlendra aðgerðasinna sem hafa komið hingað til lands á vegum Saving Iceland. Hún hefur meiri menntun, hefur fengið skrif sín birt í tímaritum, er betur stæð fjárhagslega, er af fjölskyldu sem tekið er mark á (faðir hennar Julian Rose var t.d. ráðgjafi Kalla Prins í umhverfismálum á meðan hann bjó í Englandi) og hefur ferðast víðar en flest hinna.

Ég veit ekki nákvæmlega hversu margir útlendingar á vegum Saving Iceland hafa hlotið dóma fyrir aðgerðir sínar. Það eru minnst 30 manns. Margir þeirra hafa komið til Íslands og tekið þátt í aðgerðum oftar en einu sinni. Sumir þeirra sem eru hér núna hafa verið handteknir hvað eftir annað, jafnvel oft í sömu vikunni. Enginn hefur þó fengið hótun um brottvísun nema Miriam Rose.