Þegar þú, í birtingu, ákveður að yfirgefa turninn
fylgir gestgjafinn þér úr hlaði.
Vinur þinn sem áður var ungfífl
hefur ferðast með eldvagni
leitt þig á fund vogarkonunnar,
hitt ljónatemjarann á förnum vegi,
hangið á tré og horft í hyldypi himinsins.
Hann hefur lifað af ljáskurð Sláttumannsins
og séð samruna elds og vatns.
Nú hefur hann reist sér himinháan turn
og mikið er vald hans.

Hann kveður gest sinn
og þú horfir á bak honum
þegar hann gengur aftur til hallar sinnar.

Turninn gnæfir yfir
grænleitur í morgunskímunni.
Hrafnar á sveimi.
Svo kveður við þruma
og elding lýstur turninn.
Þú horfir á þrælana stökkva úr um glugga
í von um að forða sér
og þér verður ljóst
að þú ert sjálfur fífilið;
turninn byggður úr hugmyndum þínum um sjálfan þig.

Í morgunskímunni, horfirðu á brennandi turninn
þrælana falla til jarðar, eldtungum sleikta.
Grásvartur mökkurinn stígur til himins,
fórnarreykur
hugsar þú
og þú skilur ekki lengur tungumál þrælanna
þeirra sem sluppu lifandi úr brunanum
og hópast nú að þér.