Þetta með búsóskýrsluna

Síðustu klukkustundir hefur rignt yfir mig pósti frá fólki sem vill fá aðgang að skýrslunni um Búsáhaldabyltinguna. Þann áhuga skil ég vel, enda hef ég nú barist fyrir því í tvö ár að fá hana afhenta. Aldrei fór ég þó fram á að fá hana afhenta án þess að persónuverndarsjónarmiða væri gætt og hefur það ítrekað komið fram í skrifum mínum til lögreglunnar, Úrskurðarnefndar um upplýsingamál og Umboðsmanns Alþingis, sem og í pistlaskrifum, að ég hafi fullan skilning á nauðsyn þess að afmá persónuupplýsingar og hugsanlega eitthvað fleira.

Þegar ég frétti af því að Úrskurðarnefnd hefði mælt fyrir um að ég ætti að fá afrit af skýrslunni fór ég fram á það við lögregluna að fá afrit. Það barst mér í dag og eins var það sent á fjölmiðla. Úrskurðarnefnd hafði í raun unnið nánast alla vinnuna fyrir lögregluna, með því að mæla nákvæmlega fyrir um hvað ætti að strika út.

Ekki fórst lögreglunni verkið betur úr hendi en svo að „útstrikanirnar“ eru í raun ekkert annað en svartur grunnur. Þannig þarf ekki annað en að merkja textann til þess að sjá hvert einasta nafn og kennitölu.

Um er að ræða viðkvæmar persónuupplýsingar sem að mati Úrskurðarnefndar um upplýsingamál, eiga ekki erindi við mig eða aðra almenna borgara. Af þeim sökum vil ég ekki gera þetta gallaða skjal opinbert. Ég bið því áhugasama að sýna biðlund þar til ég hef gengið þannig frá skjalinu að þessar upplýsingar séu ekki greinanlegar.

Ég velti því svo fyrir mér hvort fólk sem er hvorki treystandi til þess að afhenda upplýsingar sem almenningur á rétt á,  né treystandi til þess að afmá trúnaðarupplýsingar sem almenningur á ekki rétt á, þyrfti kannski frekar að læra á tölvu en hríðskotabyssu.