Einkavæðing er óásættanleg

Ég er að basla við að reka fyrirtæki á núllinu og hnefanum. Að reka fyrirtæki merkir að maður kemst ekki hjá því að eiga viðskipti við banka.

Ég er að reyna að kaupa íbúð. Ég hef aldrei átt skuldlausa íbúð og ef maður á ekki helling af peningum er útilokað að komast hjá því að vera í viðskiptum við banka.

Jafnvel þótt ég væri ekki að reyna að kaupa íbúð og reka fyrirtæki er mjög hæpið að ég kæmist hjá því að eiga viðskipti við banka. Flestir atvinnurekendur krefjast þess að starfsmenn gefi upp bankareikning svo þeir geti fengið launin sín. Ég veit um einn mann sem er ekki með launareikning. Hann fær launin sín greidd með tékka, sem hann þarf að sjálfsögðu að leysa út í banka. Síðast þegar ég var í vinnu hjá öðrum stofnaði vinnuveitandinn orlofsreikning fyrir mig án þess að spyrja hvort ég kærði mig um það. Það er beinlínis gengið út frá því að fólk sé með bankareikning og ég hugsa að það yrði t.d. mjög erfitt fyrir fólk að fá greiðslur frá tryggingastofnun i öðru formi en sem greiðslu inn á bankareikning.

Þegar er nánast útilokað að lifa í samfélagi manna án þess að eiga bankareikning, er þá ekki eðilegt að líta á bankastarfsemi sem grunnþjónustu, rétt eins og heilsugæslu og skóla?

Ég vildi sjá allt öðruvísi lýðræði en það sem við höfum í dag. Ég held að sé vel hægt að byggja upp velferðarsamfélag án mikillar miðstýringar, án stjórnvalda í þeim skilningi að stjórnendur hafi völd. En veruleikinn er ekki eins og ég vil. Við búum við stjórnvald. Og fyrst við erum neydd til að búa við stjórnvald þá á það stjórnvald líka að taka ábyrgð á því að borgararnir fái þá þjónustu sem sjálf ríkisvaldið heimtar að þeir noti. Þessvegna er það gjörsamlega fráleit hugmynd að ríkið skjóti sér undan því að reka banka, skóla, almannatryggingar eða nokkuð annað sem fólk sem ýmist skyldað til að nota eða því gert ókleyft að lifa án.