Úr skálum reiði minnar

Mig langar ekkert að giftast tannlausum Pólverja. Reyndar er ég ákveðin í því að giftast aldrei neinum með menningarbakgrunn, ólíkan mínum. Ég hef aldrei orðið svo mikið sem ofurlítið skotin í Pólverja. Áhugaleysi mitt um að verja ævikvöldinu með tannlausum Pólverja, merkir samt ekki að ég álíti réttlætanlegt að þrælka Pólverja eða hrekja þá frá heimilium sínum. Það merkir heldur ekki að ég myndi ekki standa upp og berjast fyrir mannréttindum þeirra ef nóg reyndi á reiði mína.

Ég er engin fjallageit. Ég hefi enga unun af því að vakna í blautu tjaldi með kónguló í rassskorunni. Ég hef aldrei spókað mig á Kringilsárrana og hef engin áform um að gera það. Áhugaleysi mitt á hálendisferðum merkir samt EKKI að mér finnist réttlætnanlegt að raska vistkerfinu, fótumtroða réttindi dýra og jurta og eyðileggja náttúruundur sem einhver annar kann að hafa áhuga á að rannsaka og njóta núna eða í framtíðinni.

Sú staðreynd að ég hef aldrei verið skáti og ætla aldrei að verða skáti, gerir mig hvorki óhæfa til að hafa skoðun á umhverfismálum, né sviptir mig réttinum til þess að tjá mig um afstöðu mína.

Náttúruvernd snýst ekki um það hvort og hvert barnabörnin okkar geti farið í útilegur. Náttúruvernd snýst um áskapaðan rétt náttúrunnar til virðingar og nærgætni sem og framtíðarafleiðingar þess hvernig við umgöngumst umhverfi okkar.

Ég kalla hér með njálg, lús eða aðra óværu yfir næsta fávita sem leyfir sér að viðra þá skoðun við mig að útivistaráhugi sé eina, besta eða eðilegasta forsenda þess að halda fram umhverfissjónarmiðum.