Þessvegna eiga fíflin að fá að kjósa

Ég er ekkert ‘forundrandi’ þótt fólk sem fyrir nokkrum mánuðum vildi helst þjóðaratkvæðagreiðslur um sem flest mál, ásaki forsetann nú um ‘einræðistilburði’. Þegar allt kemur til alls er fólk fífl og það er nú það sem menn óttast. Lýðræðið er hættulegt þar sem lýðurinn samanstendur af fíflum. 

Þegar ég, sem venjulegt fífl, fylli út kjörseðil, þá hugsa ég ekki sem svo: Ja, ég er nú svo mikið fífl að það er best að ég velji mér viturra fólk til að ákveða hvað mér er fyrir bestu. Það sem ég hugsa þegar ég fylli út kjörseðil er: það er best að ég velji þetta fólk, af því að skoðanir okkar á mikilvægum málum fara saman. Við kjósum semsagt fulltrúa sem eru álíka mikil fífl og við sjálf og ef einhver efast um það, bendi ég viðkomandi á að líta aðeins yfir þingheim og athuga hvort hann sér ekki eitthvert fífl á meðal þingmanna.

Ef við treystum ekki almenningi til að greiða atkvæði um mál sem snerta þjóðina alla, þá er heldur ekkert vit í því að leyfa þessum fíflum að velja fulltrúa á Alþingi. Á meðan meðalgreind er ekki nema 100 (og reynið bara að breyta því) þá muuuuuun lýðræðið bera þess merki. Við skulum því annaðhvort sætta okkur við það að fórnarkostnaður lýðræðisins er sá að ýmsar heimskulegar ákvarðanir eru teknar, eða þá að hætta þessari lýðræðishræsni og koma á almennilegu einræði.

Tilgangur lýðræðis er ekki sá að finna gáfulegustu útkomuna í öllum málum, heldur sá að tryggja að sem flestar skoðanir fái vægi. Lýðræðissinnar hlusta á fíflið í næsta húsi vegna þess að þeir vita að þeim sjálfum getur (í undantekningartilvikum) skjátlast. Lýðræðissinnnar trúa því að þótt þeir hafi oftast rétt fyrir sér, muni það til langs tíma skila okkur meiri velferð, frelsi og hamingju að leyfa fíflunum að vera með.