Réttlætið er fyrir hina ranglátu

Stundum vill það gleymast að mannréttindi voru ekki fundin upp fyrir góða fólkið, þá sem verðskulda réttlæti, heldur fyrir þá sem ofbjóða réttlætishugmyndum stjórnvalda og/eða almennings.

Stundum horfa menn fram hjá því að æðsta regla réttaríkissins, hver maður skal teljast saklaus uns sekt hans er sönnuð, var ekki búin til fyrir þá sem við teljum saklausa, heldur hina sem við teljum seka.

Grundvöllur allra mannréttindasáttmála sem og þess réttarkerfis sem við búum við, er ekki réttlæti í þeirri merkingu að enginn skuli sleppa við verðskuldaða refsingu heldur mannúð og mildi. Mannúð sem gerir ráð fyrir að betra sé að hinir verstu þrjótar sleppi við verðskuldaða refsingu en að einum verði refsað að ósekju. Réttlæti Jehóva tilheyrir gamla testamentinu og til mikillar blessunar hefur Þjóðkirkjan að verulegu leyti „túlkað það burt“ eins og séra Baldur Kristjánsson myndi orða það. Burttúlkunarstefnan er auðvitað hræsni en engu að síður töluvert  geðslegri en bókstafstrú.

Góða fólkið, þeir sem líta svo á að réttlætið sé aðeins fyrir hina verðugu en ekki hina sem ekki verðskulda það; það fólk er pólitískir hreintrúarsinnar, ekki endilega guðræknir og jafnvel ekki neinir öfgamenn í þeim skilningi að þeir víki verulega langt frá norminu. Engu að síður stórhættulegar manneskjur, kannski einmitt vegna þess hvað hefndarþorsti og dómharka er almenn.