Upp að Steini

Ég hefði seint trúað því að ég ætti eftir að eiga frumkvæði að því að fara í fjallgöngu en mér ofbauð svo úthaldsleysi mitt um síðustu helgi að ég ákvað að við þetta yrði ekki unað öllu lengur svo ég stakk upp á því að fara á Esjuna í dag. Bara upp að Steini samt, ég reiknaði ekki með að hafa úthald í meira en það. Ég hef aldrei gengið á Esjuna áður en Einar hefur haldið því fram að ég yrði svona 40 mínútur upp að Steini. Það sannaðist í dag eins og svo oft áður að hann hefur miklar ranghugmyndir um líkamlegt atgervi mitt.

Pabbi kom með okkur og þegar við fórum að sækja hann var grenjandi rigning í Kópavogi svo við vorum hreint ekkert viss um að það yrði neitt gönguveður. Við töluðum um að fara þá bara inn í Kollafjörð og rölta eitthvað stutt þar en þegar við komum að Mógilsá var þurrt og blankalogn en sólarlaust. Alveg fullkomið fjallgönguveður.

Einar íþróttaálfur gekk með okkur á öryrkjahraða upp í mitt fjall en hljóp svo upp á topp á meðan við pabbi siluðumst restina upp að Steini í hinum mestu rólegheitum.

Ekki fannst mér þessi steinn nú merkilegur. Ég hafði búist við litlum kletti en þetta er bara smáhlullungur, svo ómerkilegur að við gleymdum að taka mynd af honum.

Við fengum svo sólskin á niðurleið, sem er einmitt alveg fullkomið.

Ef einhver hefði sagt mér fyrir mánuði að ég ætti eftir að nota göngustafi án þess að vera fótbrotin hefði ég ranghvolft augunum en það er reyndar ágætt að hafa þá, ekki síður á leiðinni niður.