Gísli Freyr Valdórsson, fyrrum aðstoðarmaður Hönnu Birnu innanríkisráðherra, hefur verið ákærður fyrir hegningarlagabrot í starfi sínu sem aðstoðarmaður ráðherrans. Hann er ákærður fyrir að hafa með saknæmum hætti lekið gögnum úr ráðuneytinu, þar sem markmiðið var augljóslega að sverta manneskju sem ekki gat borið hönd fyrir höfuð sér.
Gísli heldur fram sakleysi sínu, þótt hann hafi (líklega einn þeirra sem höfðu aðgang að umræddu skjali) átt mörg símtöl við blaðamenn á Vísi og Morgunblaðinu skömmu áður en þessir miðlar birtu fréttir um málið, byggðar á minnisblaðinu sem lekið var.
Miðað við málatilbúnað lögreglunnar sem rannsakaði málið, eins og hann kemur fram í nýlegum
dómum Hæstaréttar, eru það þessi samtöl Gísla við fréttafólkið sem valda því að hann er grunaður, og nú ákærður. Tímasetningar þessara símtala og fréttanna sem fylgdu í kjölfarið má sjá í
þessari frétt DV.
Auðvitað þarf Gísli ekki að sanna sakleysi sitt fyrir dómstólum; það er ákæruvaldið sem þarf að sanna að hann sé sekur. En ef það er rétt hjá Gísla að hann hafi ekki lekið skjalinu til fréttafólks þessara miðla væri honum í lófa lagið að efla trú almennings á sakleysi sitt: Hann myndi einfaldlega biðja viðkomandi blaðamenn að stíga fram og lýsa því yfir að þessi samtöl hafi ekki tengst lekaskjalinu. Ekkert þyrfti að koma fram um efni þessara samtala nema það.
Hefur Gísla ekki dottið í hug að bregðast þannig við grun almennings um að hann sé sekur um það svívirðilega brot sem hann er ákærður fyrir?