Ég hef verið í áfalli frá því ég frétti það í gær, að besti vinur minn til margra ára, Haukur Hilmarsson, hafi fallið í átökum í Sýrlandi, þar sem hann barðist með hersveitum Kúrda gegn innrásarher Tyrkja. Við brölluðum margt á sínum tíma, Haukur var alveg einstakur maður, hjartahreinn og sannur í sínu — hvílík frétt, að hann sé dáinn, aðeins 32 ára, fyrir utan að hann hafi verið í átökunum Sýrlandi. Maður er bara orðlaus. Höggdofa. Og bíður nánast ólmur eftir frekari fréttum, og vonar að þetta sé ekki satt. Það er erfitt að gera sér í hugarlund hvernig fjölskyldunni líður, meðal annars vegna þess að hún hefur heldur ekki fengið aðrar fréttir en þær sem hafa birst á samfélagsmiðlum og í fjölmiðlum. Það er sorg á heimilinu núna.
