„Ert’að vinn’eð ert’í skóla?
Ertu hress? Hvað er að frétta?
Hvað er ég að elta ólar,
við þig
meinleysingi,
er enginn heima?“
Andi vandamálamanna
sveimar yfir eyðisandi
enginn hefur geð í sér
að eiga í þér öllu lengur.
(Allsleysið
ylhýr einangrunarull
í sérhvert op
á fullri ferð
af fullum krafti
inn á við.)
„Verum vinir
verum öll í sama báti
vinnum saman
ef við meikum það
þá meikum við
hvort annað
– sástu leikinn?
Komd‘í sleik
ég þarf að tala
við þig
hjala til mín aldurtila
finna til mín
stand‘í skilum
minnast þess af heift
við séum til í dag.
Gamansamir kallar
bera sultuhund á svið
þá kemstu við
og lifi lýðveldið.
Á ég kansk‘að putta þig?
Á ég ekki hönk í bakið
á þér?
Má ég kúka á þig?
Sjáðu hvað ég á að baki.
Þér er hollt að snáfa
frá því sem þú þráir
því ég þrái ennþá meir
og verð að fá‘ða’.“
Blessað barnið lærir
það sem fyrir því er haft
og færir leiðindunum
ævi sína
hver er sinnar gæfu smiður.
Vinnur útí horni
leitar norður eftir
inn og niður
finnur sig í sátt við Guð og menn
og gætir tungu sinnar.
Meldar sig í UNIFEM
um allar aldir forðast eldinn
heldur fast í faldinn, sleginn
tvisvar, þrisvar, seldur
gefur eftir
veldur
engu lengur
drengur góður
gleði geldur
flengir sig með hörðum vendi
fellur fyrir egin hendi.
Draugasker.
Hrörleg menning hýrist
beinaber
á haug af grjóti
lítilfjörleg
einmana
og ljót.
Enginn grætur innskeift lundarfarið
enginn grætur innrætið.
Enginn býður framar bætur
þetta er nú meira samsætið!
Enginn grætur
vælugjarna, barnalega, dekurspillta
áttavillta,
móralíska, öfundsjúka, narsissíska
nískupúka,
sjóviníska kúkalabba,
lítilsiglda,
niðurlúta,
fylgispaka, rakadræga, peysuklædda
hryggleysingja.
Enginn grætur
flóttalega,
heimóttina,
óttaslegna
aulabárða, innræktaða,
jakkaklædda drullusokka.
Enginn grætur eftirleiðis
hjartalagið, hugarfarið
grætur enginn
enginn grætur þig.
Enginn grætur þig.
