Post mortem

Bloggið er dautt. Þá á ég við perónulega bloggið sem var vinsælt á árunum 2002-2012, þar sem fólk sagði sögur úr hversdagslífi sínu og viðrar pælingar sínar um daginn og veginn.  Ekki reyndar alveg steindautt en Þórdís Gísladóttir er kannski síðasti móhíkaninn.

Flestir þeirra áhugapenna sem birta skrif sín á netinu hafa síðustu árin helst skrifað pistla um samfélagsmál, mat eða annað þema og flestir nota bloggsvæði netmiðlanna. Ævisögulegu bloggin og leikirnir fluttust yfir á fésið. Mér finnst missir að persónulegu bloggsvæðunum, bæði vegna þess að þar voru oft birtar áhugaverðar, samfelldar frásagnir en á FB er skeytastíllinn áberandi en einnig vegna þess að öll FB-svæði eru nokkurnveginn eins í útliti.  Maður heimsótti bloggsvæðin en FB er líkari kaffihúsi.

Ég lokaði persónulegu dagbókarsvæðunum mínum fyrir almenningi fyrir nokkrum árum. Var þá hvort sem er farin að skrifa svo stopullega á persónulegum nótum að ég sá ekki tilgang í því að sigta frá það sem ég kærði mig um að deila með alheiminum og því sem aðeins á erindi við vini og ættingja.

Ég er nú búin að fela eldri færslur á liljunum og er að hugsa um að prófa að hafa þetta svæði opið í nokkra mánuði. Ég loka þá bara aftur ef ég hef ekkert gaman af því.