Karlana í röðum Vg og gamla Alþýðubandalagsins kallar ritstjórinn klókindamenn, gullkistuvörð, dráttarklár, leyniskjalaverði, samsærisbræður, og vísar til gamalla orða formannsins um Davíð sjálfan sem gungu og druslu.
Hann kallar forseta lýðveldisins að vísu ekki Óla grís svo sem venjan er, (og Bónusgrísinn sjálfur sem og stuðningsmenn hans láta svo skynsamlega sem vind um eyrun þjóta) heldur lætur hann sér nægja að vísa til hans sem „glókolls“ og líkja honum við uppvakning eða draug.
Af einhverjum ástæðum vega orð uppgjafa valdakarls þyngra þegar hann líkir Katrínu við gluggaskraut en þegar hann, nú eða Steingrímur sjálfur, úthúðar körlum.
Auðvitað á bófi ekki að nota orðið „tussa“ í réttarsal. Og auðvitað á ritstjóri Morgunblaðisins ekki að kalla Katrínu Jakobsdóttur gluggaskraut. En er ekki óþarfa þjónkun við karlrembuna að veita henni slíka athygli?