Valdatengsl kynjanna eru áhugavert rannsóknarefni því þau eru sannarlega til staðar þótt feministar gangi full langt í hugmyndum sínum um „kynjakerfið“. Samkvæmt þeim hugmyndum er samfélagið allsherjar samsæri karla gegn konum. Valdatengsl virka auðvitað líka í hina áttina og endurspeglast m.a. í orðatiltækjum á borð við „á bak við hvern mikinn karl er mikil kona“.
Ég skil mæta vel hvern þann karl sem gnístir tönnum yfir slíkum frásögnum. Þeir hljóta að vera jafn pirraðir á þessari ímynd og ég sjálf á þeim skilaboðum að konur séu ósjálfstæðar en þessi valdatengsl eru nú samt til staðar. Karlar stjórna konum og konur körlum, hvorttveggja í krafti þeirrar hugmyndar að konan sé veikara kynið.
Þótt hið formlegt kynjakerfi sé hvergi til nema í höfðum feminista lifa kynjaímyndir ennþá góðu lífi. Ég hef ekki áhyggjur af bleikum og bláum leikföngum en ég hef hinsvegar áhyggjur af ímyndinni um karlinn sem skúrk og konuna sem fórnarlamb. Ímyndinni um konuna sem getur ekki hugsað, hvað þá skrifað nema með hjálp karlmanns. Ímyndinni af karlinum sem er of mikill þurs til að hlusta á konur en missir bæði vilja sinn og greindarvísitölu umsvifalaust niður í næstu brjóstaskoru sem fyrir honum verður. Þessar ímyndir hjálpa okkur ekkert, um það er ég alveg sammála feministum, en málið er bara að feministar eru alls ekkert að uppræta þessar hugmyndir heldur að staðfesta þær.