Örlagamaðurinn reyndist vera bróðir mannsins sem segir að ég sé með svarthol í sálinni.

Menn sem hafa sungið fyrir mig hafa tilhneigingu til að eiga bræður.

Þakka hlýjar kveðjur og fullt af heimsóknum og gjöfum.

Ég er á leiðinni út að borða eitthvað hrikalega gott, ekki á gráa kettinum, heldur með gráa kettinum.
Kannski fáum við okkur heitan graut.

Hva? Komast Íslendingar ekki á blað?Allar stjórnmálastefnur hafa það yfirlýsta markmið að skapa sem mesta hamingju handa sem flestum. Það virðist merkilegt nokk ganga betur eftir því sem velmegun eykst og vald dreifist á fleiri hendur. Halda áfram að lesa →

Þjóðin er mætt í Grasagarðinn.

Ég treðst í gegnum mannfjöldann með hnút í maganum. Lenti einu sinni í því að troðast hreinlega niður á gólf á yfirfullum skemmtistað og varð slíkri skelfingu lostin að ég gleymdi bæði nafni og andliti mannsins sem bjargaði mér frá stórslysi. Ég hef alltaf orðið kvíðin í mannmergð síðan en svo er þetta líka bara eitthvað svo ógeðslegt. Iðandi mannhaf, mor. Það minnir svo á pöddur og það er alltaf eitthvað ónotalegt við að vera minntur á að maðurinn er padda. Að lokum komumst við að rétta básnum. Halda áfram að lesa →

Bara ekkert ísbjarnarútkall í allan dag. Ég er svo aldeilis hissa.

Ég hef tekið eftir því að það hversu illa mér líður í pólitíkinni, stendur ekki í neinu sambandi við það hversu alvarlegir hlutir eru að gerast í heiminum eða það hve illa maður verður var við firringu, spillingu, heimsku og gleymsku. Ég verð upptekin af pólitík þegar fólk sem mér þykir vænt um hegðar sér óskiljanlega. Líklega er þetta svona yfirfærsla. Eða kannski varnarháttur. Það er alltaf hægt að afgreiða pólitískar ákvarðanir sem fávitahátt en flestir hafa tilhneiginu til að halda að það sé eitthvað flóknara þegar maður botnar ekkert í þeim sem standa hjarta manns næst.

Mig langar að kynnast þessum.

Ég er víst að fara út á lífið. Ein. Allir sem ég myndi venjulega fá til að koma með mér eru annaðhvort að heiman, ástfangnir, að vinna eða að hamast við að skipuleggja byltingu. Ég verð vessgú annaðhvort að kynnast einhleypu fólki eða hanga ein öll fríkvöld það sem eftir lifir sumars og það er ekki nema hálfnað enn. Ég er virkilega að leggja mig fram um að vera roslega jákvæð. Af hverju í fjandanum byrjar þetta frábæra ‘líf’ aldrei fyrr en um miðja nótt?

Annars er mér engin vorkunn. Það er svo mikil óregla á mér þessa dagana að ég man bara ekki annað eins tímabil síðan ég var að vinna á veitingahúsi fyrir 4 árum og þá oft langt fram á nætur. Ég hlýt allavega að geta haldið mér vakandi til 2.

Og auðvitað elskan mín, auðvitað tekur maður mark á aðvörunarljósinu, staldrar við og athugar málið. En rauða ljósið merkir ekki endilega að tækið sé ónýtt. Stundum er það bara merki um að þurfi að tengja einn pínulítinn vír.

Fyrr eða síðar verður maður að taka á sig rögg og gera það sem maður þarf að gera. Leysa hnútinn. Fyrr eða síðar, bara ekki í dag. Það er eitthvað svo erfitt að leysa hnúta á meðan maður er með hnút í maganum. Þótt maður viti að hann hjaðnar um leið og maður er búinn að leysa hina hnútana.

Ég er satt að segja farin að halda að ranghugmyndir um orkusteina séu að verða álíka stórt vandamál og blessaður kristindómurinn. Og of margir sem kæra sig hreint ekki um að maður leiðrétti vitleysuna og útskýri hvers vegna sumir steinar virka fyrir sumt fólk

Þegar ég opnaði Nornabúðina hélt ég að aðeins mjög þröngur hópur nýaldarsinna tryði á svokallaða orkusteina. Ég hélt bara að almenn eðlisfræðiþekking dygði til þess að uppræta þá hugmynd að grjót búi yfir einhverri sérstakri ‘orku’, hvað þá að nærvera ákveðinna steinda lækni sjúkdóma. Halda áfram að lesa →

Þjóðhátíð? Leit ég rétt á dagatalið? Sé ekki betur en að þetta sé fjölmenningarhátíð. Tailensk tónlist. Kung fu. Dansar frá Balkanskaga. Á Ingólfstorgi er ein kona í íslenskum búningi. Þjóðhátíðarmatseðlar veitingahúsanna bjóða upp á japanska sósu með lambinu, spænska fiskrétti og cruncy cashnew með einhverju sem ég kann ekki að bera fram. Halda áfram að lesa →