Grænmetisætur eru merkilegur og viðkvæmur þjóðfélagshópur sem nauðsynlegt er að njóti ýmissa forréttinda, skilnings, verndar og samúðar. Ólíkt alkóhólistum, sjálfsvorkunnarsjúklingum og öðrum aumingjum sem standa í þeirri staðföstu trú að frumtilgangur veraldarinnar sé sá að hlaupa eftir duttlungum þeirra, hefur þessum merkilega hópi tekist að telja þorra þjóðarinnar trú um að sjálflægni þeirra sé rétt, góð og heilsusamleg og að þar með eigi allir að snobba fyrir sérþörfum þeirra. Þannig er t.d. engu líkara en að það þyki eitthvað fínt að vilja ekki kjöt en hinsvegar nánast dónalegt að vilja ekki tómata.

Ég skil ekki hvernig nokkrum dettur í hug að mæta í yfrirlýstan víkingadinner (þar sem uppistaðan er að sjálfsögðu kjöt) og krefjast þess að kokkurinn galdri fram baunabuff og hlýtur nú fleirum en mér að ofbjóða bullið þegar þetta kálbeðjandi pakk mætir á þorrablót og biður um grænmetisrétt.

Ég ætla að leggja það til að Tímavillti víkingurinn taki upp jurtaætuþorrablót þar sem boðið verður upp á sojasvið, linsubaunaslátur og súra grjónapunga. Einnig væri tilvalið að bera fram hlandstaðið tófú í stað hákarlsins.

Item að árshátíðin verði haldin á Grænum grösum og kokkarnir beðnir um að elda steikur, þar sem þorri staffsins flokkist sem hardkór kjötætur með krónískt grænmetisóþol.