Að drengjunum mínum frátöldum er engin manneskja í veröldinni sem ég elska meira en systir mín dýravinurinn. Hún er að vísu galin en hefur þó getað lifað með því hingað til og hún er svo mikið yndi að ég þekki enga manneskju sem er jafn erfitt að vera reiður við. En nú held ég að hún hljóti endanlega að vera að missa glóruna. Hugmynd hennar um að kenna köttunum og kjúklingunum að leika sér fallega saman er ekki hugsuð sem djók, henni er alvara!

Nú bíð ég bara eftir því að hún fái sér snáka og hvítar mýs og kenni þeim að kúra saman eins og góðir vinir gera. Guði sé lof að það eru engir krókódílar á Íslandi. Hún væri vís með að fá sér einn lítinn og krúttlegan til að hafa í baðkarinu. Það yrði svo spennandi fyrir krakkana að taka hann með sér út í Löngudæl á sumrin og hann hefði líka svo gaman af því að busla þar með öllum krökkunum.

Því miður er ég hrædd um að það sé ekkert hægt að gera fyrir hana greyið, nema kannski að gefa henni góða kjötöxi til að hálshöggva hænsnin þegar kettirnir eru búnir að rífa af þeim stélið og vængina.