Í september 2006 sótti ég galdraráðstefnu á Ströndum. Það eina á dagskránni sem olli mér vonbrigðum voru tónleikar með Megasukk.

Mér leiðist þessi uppklappsárátta. Uppklapp táknar í mínum huga eindregna yfirlýsingu um að listamennirnir hafi farið fram úr væntingum. Tónleikarnir með Megasi og hljómsveitinni Súkkat voru ekki uppklappsins virði.

Ég hef dáð Megas frá 9 ára aldri og fer ekkert ofan af því að hann er í hópi mestu orðsnillinga íslenskrar bókmenntasögu. Ég hlakkaði til tónleikanna en varð satt að segja fyrir vonbrigðum.

Ég bjóst ekki við tæpitungu af hálfu Megasar. Ég hef sjálf deilt á feminismann og fórnarlambsvæðingu kvenþjóðarinnar og finnst textar á borð við “vappaðu inn í Víðihlíð” og “síðbúinn mansöngur” eiga fullan rétt á sér, ekkert síður en t.d. “plastpokamaðurinn”. Þar sem Megas var all þvoglumæltur í gærkvöld og flutti texta sem ég hef ekki heyrt fyrr, get ég ekki fullyrt að kvenfyrirlitingin í textum hans sé komin út fyrir mín þolmörk, en illa líkaði mér það sem ég á annað borð náði. Ég vona að mér skjátlist, því eitt er að deila á þá sem afsaka vesældóm, ábyrgðarleysi eða hrottaskap með kynferði sínu (eins og fólk af báðum kynjum á til að gera), en allt annað að lýsa því viðhorfi að kyn fólks skeri úr um manngildi þess.

Hvort sem ég hef heyrt rétt eður ei, get ég ekki sagt að mér hafi þótt uppklapp viðeigandi. Þeir mættu klukkutíma of seint á sviðið, meistarinn leit út fyrir að vera í annarlegu ástandi og flutningurinn var hreinasta hörmung. Að klappa fólk upp eftir slíka frammistöðu er annað hvort merki um firringu, þ.e. að menn skili ekki lengur tilgang klappsins, eða þá að Megas hefur verið tekinn í heilagra kúa tölu. Og það er vond meðferð á miklum listamanni.