Í mínu ungdæmi var engin klámvæðing. Auðvitað var til klám en ekki „klámvæðing“ því hún hófst ekki fyrr en með almennri internetnotkun.

Hvernig stendur þá á því að þegar ég var í 7. bekk þótti fátt fyndnara en að teikna tittling á töfluna í skólastofunni? Hversvegna tíðkuðust allskonar kossa- og keliríisleikir á mínum unglingsárum? Hversvegna þótti brjálæðislega fyndið að lesa upp úr klámblöðum með leikrænum tilþrifum og tilheyrandi hljóðum? Hversvegna urðu hálsklútar mikil uppspretta getgátna um það hvort sogblettur leyndist á bak við klútinn? Hversvegna þótti mínum vinahópi á fyrsta ári í menntó, fyndið tiltæki að fara í hópferð í bíó þegar klámmynd var í boði?  Klámvæðingin var ekki hafin svo hvernig datt æskulýðnum annað eins í hug?

Jú, það er vegna þess að við fengum enga kynjafræðikennslu.

Því segi ég það; kynjafræði er svarið.  Með aukinni kynjafræðikennslu má bæði uppræta ósmekklegan húmor og venja ungu kynslóðina af öllum kynusla og klámsýki. Mun þá upp vaxa kynslóð göfugri og betri þjóðfélagsþegna sem eigi taka sér klúryði í munn né brjóta skátalögin og aðrar þær reglur sem sómakærum ungmennum ber að hlíta.