Ljóð handa fylgjendum

Nýjum degi nægir
neyð er guðir gleyma.
Geta og þrek ef þrýtur
þín er höfnin heima
hlassi þessu þungu
þúfa ef viltu vetla
væta jarðar verða
varmi, svali og selta.

Gegnum regnið gráta
gagnast þeim er þagna
þegar þurrir dagar
þægilegir láta
léttra hlátra hljóma
hlýjan blæinn bera
Birtu að heitu hjarta
heims þá ljósin ljóma.

Fjallajurt

Ég er vaxin upp í hrjóstri, harðgerð, lítil fjallajurt
sem lifði af þegar vindar feyktu vonarblómum burt.
Það vildi enginn gróðursetja í garði sínum rós
sem aldrei bað um aðhlynningu, aðeins regn og ljós.

Þó að viðkvæmari jurtir visni fljótt í höndum þér
og gleðin sé það eina sem þú gefið hefur mér,
eins og blóm sem þráir birtu, hefur Birta saknað þín
og breiðir móti geislum þínum ljósþyrst laufin sín.

Þótt þú hlúir engu blómi, enn í hjarta mér þú býrð
ég teygað hef úr ljósi þínu lita minna dýrð.
Og varnarlaus ég heldur vildi lifa fyrir þig
en hult í skjóli eikartrés, sem skugga varpi á mig.

Þíða

Ég er þess viss að enginn maður sér
þær annarlegu kenndir sem þú vekur.
Þú kveikir líf og ljós í hjarta mér,
um leið þú grundvöll tilverunnar skekur.

Við blíðu sólar bráðnar hem af tjörn
svo bláir yfir frerann, sál mín kalin
og ef sá klaki er eina hjartans vörn
er ógn í hverjum sólargeisla falin.

Þó finnst mér eins og flæði mér um sál
fögnuður, sem birti af degi nýjum.
Ég sökkva vildi í djúpt í draumsins tál
og drukkna þar á sumarmorgni hlýjum.

Ég trúi ekki á ást við fyrstu sýn
og engum meir en mátulega treysti.
Og sjálfsagt var það bara bilun mín
sem brosið þitt úr klakaböndum leysti.

Morgunsól

Morgunsól

Er ég vakna við morgunsól,
verma geislar hennar augnlokin
og flæða inn í huga minn.

Birtu stafar á brumuð tré,
brjóta knappa þeirra laufin græn
og ilma af ferskri morgunbæn.

#Ég er sáttur við sjálfan mig.
Ég er sáttur við sjálfan mig,
og morgunsólina og þig.#

Syngja fugler sinn fagra söng,
fljúga heim í mó með grös og strá,
í lautum flétta hreiður smá.

Syndir lonta í silfurlæk
sólarkossum stirnir tæran hyl
er gárar flötinn af og til.

#Ég er sáttur við sjálfan mig.
Ég er sáttur við sjálfan mig,
og alla veröldina og þig.#

Angar moldin af morgundögg
mjúka körfu teygir blóm mót sól
og blærinn strýkur grund og hól.

Greiðir stúlka sitt gullna hár
geislar augna hennar verma brá
og vekja í mér nýja þrá.

Gímaldin samdi síðar annað lag við þennan texta.

Launkofinn

Ég gekk sem barn um grýttan fjallaveg
Í gjótu fann ég yfirgefinn kofa
Og þangað enn ég þunga byrði dreg
Í þagnarinnar faðmi til að sofa.

Því ég er eins og jarðarinnar grös
og jafnvel tímans mosabreiður héla
í launkofanum liggja brotin glös
sem lærði ég í barnæsku að fela

og enginn getur öðrum manni breytt
né annars gler úr launkofanum borið
þó held ég kannski að hönd þín gæti leitt
huldupiltinn þaðan, út í vorið.

 

Það eru til þrjú lög við þennan texta. Einn eftir Óttar Hrafn Óttarsson, annar eftir Björn Margeir Sigurjónsson og sá síðasti eftir Begga bróður minn.  Ekki veit ég til þess að nokkurt þeirra hafi verið flutt opinberlega. Lagið hans Begga er með millistefi og ég bætti eftirfarandi við til að falla að því.

#Fljótt
nótt,
hjúpar ofirhljótt
þá sem eiga sorgir eða ást í meinum.
Hlær
blær,
á meðan mosinn grær
yfir gjóturnar sem gistum við í leynum.#

Vængbrotinn engill

Þér, gef ég ást mína og frið,
þér, ég opna sálar minnar hlið.
Vængbrotinn engill hefur gefið mér trú
á lífið,
þessi engill, það ert þú.

#Þér vil ég kveða, minn þýðasta brag,
sofna við elsku þinnar ómstríða lag,
vakna til nýrrar gleði að morgni
og aftur næsta dag.#

Þú, hefur tendrað mér eld,
vafið angur mitt í vonarfeld.
Hjarta mitt snortið, vakið mjúkleika minn
og veikan
skal ég græða vænginn þinn.