Oft er talað um að börn og unglingar þurfi góðar fyrirmyndir og að leikfangaframleiðendur og afþreyingariðnaðurinn móti okkur.
Hverjar voru þínar fyrirmyndir þegar þú varst krakki? Mótuðu þær fyrirmyndir þig? Eru fyrirmyndir nauðsynlegar? Velja fjölmiðar og markaðurinn fyrirmyndir fyrir börn, velja foreldrar þær eða velja þau sjálf? Hafa þær fígúrur sem krakkar líta upp til áhrif á hegðun þeirra og val og viðhorf?
Tjásur:
Ég fór fyrst að hugleiða þetta þegar ég var ólétt að mínu fyrsta barni. Barnsfaðir minn var elstur af fjórum bræðrum og hafði verið settur í þá stöðu að eiga að vera hinum fyrirmynd . Það varð til þess að honum fór að finnast hann misheppnaður þegar hann vildi vera hann sjálfur með öllum sínum ófullkomleika.
Eldri dóttir mín er í rauninni hin fullkomna fyrirmynd, dugleg og góð manneskja sem lifir heilbrigðu lífi, með mikinn metnað, gerir sjaldan mistök og þá bara smávægileg. Alveg svona fyrirmynd eftir bókinni. Samt dettur mér ekki í hug að benda yngri dóttur minni á hana sem fyrirmynd. Þær eru jafn ólíkar og svart og hvítt. Litli villingurinn minn er líka dugleg og góð manneskja sem reynir að lifa heilbrigðu lífi með sykursýki og þunglyndi, en með annars konar metnað, hefur áhuga á öðrum hlutum og verður á mistök af og til. Hún lærir af þeim og þarf eflaust á þeim að halda til að þroskast. Líkari mér. Ef við myndum alltaf vera að taka eldri dóttur mína til fyrirmyndar þætti okkur við vera misheppnaðar og sjálfstraustið alveg í rúst.
Í bókmenntunum var það helst Anna í Grænuhlíð en í umræðum á bernskuheimilinu voru það helst skáld eða andlitslausar friðarhetjur og mannréttindabaráttufólk sem ég vildi líkjast. Að öðru leyti voru það foreldrar mínir. Ég er viss um að allt þetta lið hefur haft mótandi áhrif a mig. 🙂