Breskir heimilislæknar hafa nú uppgötvað, sér til mikillar undrunar, að kynlíf viðgengst meðal fólks yfir fimmtugu. Og ekki nóg með það heldur hefur undanfarið borið á kynferðislegri ævintýragirni meðal eldri borgara. Þetta mun vera alger nýlunda enda hófst klámvæðingin alræmda ekki fyrr en með internetinu. Ævintýralegt kynlíf og annað hórirí, hefur því hingað til verið bundið við spólgraðan æskulýðinn. Afleiðingar klámsýkinnar eru skelfilegar. Þær koma skýrast fram í hlutgervingu konunnar (en slík hlutgerving tíðkaðist ekki fyrr en árið 1991) en auk þess hefur stóðlífið leitt af sér kynsjúkdómafaraldur meðal unglinga.

Hingað til hefur gamla fólkið sloppið við kynsjúkdóma enda kann það ekkert á internetið, eða veit að minnsta kosti ekki hvernig það kemst inn á klámsíðurnar. Að vísu komu upp nokkur tilvik á árunum 1997-2001, þar sem gamalt fólk álpaðist óvart inn á klámsíðu af því að það kunni ekki að stafsetja „hotmail“. Eins og gefur að skilja geysaði kynvillufaraldur meðal eldri borgara í kjölfarið og linnti honum ekki fyrr en  g-mail náði vinsældum en lítið mun vera um klám og sora á þessari síðu.

Nú er hinsvegar kominn upp kynsjúkdómafaraldur meðal eldra fólks og er hann rakinn beint til lauslætisbókanna um Fimmtíu Litbrigði Grámans. Slík lostarit ná auðvitað ekki til unga fólksins því það er svo heltekið af kláminu á internetinu að það er alveg hætt að lesa bækur. Sagt er að höfundur bókanna gangi erinda Satans og nú er djöfullegt eðli Grámansbókanna heldur betur komið í ljós, því á þeim hvíla þau álög að sérhvert gamalmenni sem opnar einhverja þeirra verður óðar gripið svo ákafri samræðisfýsn að það hættir bara ekki að riðlast hvert á öðru fyrr en karlar eru komnir með óó í kjánaprikið og konur með svo miklar harðsperrur milli fótanna að þær geta varla gengið til skrifta.

Hvað er til ráða?

Hvernig getur samfélag okkar brugðist við jafn skæðum vágesti og klámvæðingunni? Sú hugmynd að setja klámsíu á internetið hefur átt nokkrum vinsældum að fagna. Klámskjöldur þjóðarinnar gæti eflaust verndað ungviðið, sem ekki hefur hugmyndaflug til þess að verða sér úti um klám með öðrum hætti,  en nú er komið í ljós að klámsía dugar ekki til að hemja gredduna í gamla fólkinu, það bara leggst í bóklestur ef það getur ekki lært á gúggul.

Bókabrennur koma sterklega til greina. Þó ber að hafa í huga að bókunum hefur þegar verið dreift í tugum milljóna eintaka, það gæti því tekið mörg ár að uppræta þennan ófögnuð.

Því fer þó fjarri að ekkert sé hægt að gera til þess að sporna gegn klámsýkinni í gamla fólkinu og hér koma nokkrar tillögur:

1 Nauðsynlegt er að gefa út fræðsluefni fyrir eldri borgara þar sem varað er við staðalmyndum og röngum smekk í kynferðismálum. Best væri ef Mannréttindaskrifstofa Reykjavíkur fengi einhvern vaskan feminista til að skrifa bækling um klámvæðingu á elliheimilum.

2 Menntamálaráðuneytið, heilbrigðisráðuneytið og velferðarráðuneytið ættu að taka höndum saman og halda ellikláms-ráðstefnu. Rétt væri að bjóða á þá ráðstefnu erlendum gestum, helst unglingum sem hafa megna andúð á gamlafólksklámi og skilja þessvegna hætturnar sem það hefur í för með sér.

3 Skylda þarf öldrunarlækna og hjúkrunarfólk til þess að taka áfanga í kynjafræði við Háskóla Íslands. Annars er hætta á að þeir vaði í þeirri villu að það sé allt í lagi að gamalt fólk lesi klám og gamni sér jafnvel í kjölfarið.

Á meðan yfirvaldið hefur ekki gripið til þessara bráðnauðsynlegu aðgerða til þess að hemja gredduna í gamla fólkinu er aðeins eitt til ráða: Talið við öldungana. Ræðið hættur klámsins og kynnið gamla fólkinu í ykkar nærumhverfi heilbrigð viðhorf. Ræddu kynlíf við foreldra þína og afa og ömmu og fiskaðu eftir því hvort viðhorfin eru í lagi. Sérlega mikilvægt er að ræða endaþarmsmök, hópkynlíf, makaskipti og annan saurlifnað við eldri borgara, annars er aldrei að vita upp á hvaða óskunda þeir gætu tekið.