Á hverjum einasta degi flytja íslenskir fjölmiðar feministafréttir sem eiga mismikið erindi við almenning.

Enda þótt kynferðisglæpum fækki er ekkert lát á umfjöllun um kynferðisofbeldi. Áratugagamlar nauðgunarsögur eru rifjaðar upp. Fréttir af kynferðisglæpum í fjarlægum heimshlutum enda þótt engar aðrar fréttir séu sagðar frá sömu slóðum. Og ef engin nauðgunarfrétt er í boði bjóða fjölmiðlar í staðinn upp á umfjöllun um kvenhatur sem verið sé að smygla inn á okkur í formi auglýsinga, barnaleikfanga, tísku… allra hugsanlega fyrirbæra undir sólinni. Miðað við magn frétta af þessu tagi væri raunhæft bæði fyrir DV og Vísi að stofna sérstakar klámfréttadeildir. Reyndar væri það vel til fundið því ef femninstarunkið væri sérmerkt eins og lífsstílssíðurnar og slúðursíðurnar, væri auðveldara að sniðganga það.

Auðvitað er ofbeldi gegn konum alvarlegt mál sem þarf að ræða en þindarlaus skrif um klámvæðingu og kynbundið ofbeldi ber oft meiri keim af lágkúrulegri slúðurblaðamennsku en vandaðri umfjöllun. Lágkúran selst vel. Fjölmiðlar klæmast á hverju einasta hneyksli, blóðmjólka það. Auglýsendur draga upp veskið og smelludólgarnir brosa hringinn. Og gvöð hjálpi þeim sem bendir á þessa lágkúru. Sá hinn sami er ekki að afhjúpa goðsögnina um þöggun, heldur að hæðast að þolendum og/eða beita þöggun. „Þöggun“ er eitt hljómfegursta orð sem feministar kunna. Það má nota sem svar við allri gagnrýni á klikkaðar hugmyndir þeirra og viðbjóðslegar áróðursaðferðir.

Ótrúleg eftirspurn eftir slíkum fréttum tekur athygli bæði fréttamanna og lesenda frá öðrum hlutum sem við þurfum líka að vera meðvituð um. Og á endanum snýst öll þessi umfjöllun gegn upphaflega markmiðinu. Boðskapur feminista er orðinn síbylja og það skapar hættu á því að vönduð umfjöllun um mál sem snerta kynjapólitík fari fyrir ofan garð og neðan.