Feminismi er fasísk hugmyndafræði. Við sjáum samskonar tilhneigingar til að finna blóraböggul fyrir allri heimsins ógæfu í feminisma og fasisma. Rétt eins og fasisminn boðar feminisminn eftirlitssamfélag og heftingu tjáningar- og upplýsingafrelsis. Skýrt dæmi um þetta er klámstofufrumvarpið og rökin fyrir þeirri brjálæðislegu hugmynd að ætla að stjórna því hvaða efni er almenningi aðgengilegt á netinu. Og það er ekki aðeins í kynferðismálum sem fasysturnar vilja fá að ákveða hvað má segja og hvað ekki, þær hafa t.d. barist af hörku gegn málfrelsi þeirra sem beina sjónum sínum að kynjamisrétti sem bitnar á körlum.

Fasystur sækja táknmál sitt og orðræðu í fasisma. Glöggt dæmi frá Íslandi er fyrirbærið „stóra systir“ sem er bein skírskotun til stóra bróður  George Orwell.

Eitt af mörgum einkennum sem feministar og fasistar eiga sameiginlegt er áberandi tilhneiging til að gera þungvæg orð merkingarlaus. Þjóðernisssinar kalla fjölmenningarstefnu „kynþátttahatur gegn hvítum“. Ísraelskir aðskilnaðarsinnar kalla andóf gegn Zíonisma, og reyndar alla samúð með málstað Palestínumanna, gyðingahatur. Feministar kalla andóf gegn skerðingu tjáningarfrelsis kvenhatur.

Það væri hægt að skrifa heila bók um fasísk einkenni feminismans en það síðasta sem mig langar að nefna að sinni er hjarðhegðun hreyfingarinnar og ótrúlegur skortur á sjálfsgagnrýni. Þetta birtist t.d. í samstöðu um að raðlæka pistla og ummæli feminista, alveg sama hversu ömurleg þau eru í öllum skilningi. Engar kröfur eru gerðar til rökfærslu eða ritfærni, hvað þá sannsögli. Svo fremi sem það er einhver í rétta liðinu sem á í hlut, jarmar hjörðin til samþykkis.